این چادرها در آن دوران برای اصفهان که از سال‌ها قبل کلنگ‌های صنعتی شدن را خورده بود و اکنون دستاوردهای بسیاری برای عرضه و نمایش داشت به مثابه غنیمتی بود که این فرصت را در اختیار صاحبان حرفه و صنعت قرار می‌داد تا فضایی را برای نمایش توانایی‌ها، محصولات و عرضه مستقیم کالا پیدا کنند. در زیر این چادرها در حاشیه زاینده‌رود و در جوار قدیمی‌ترین پل تاریخی شهر، نمایشگاه اصفهان راه‌اندازی شد اما شهر در حال توسعه، حریص‌تر از آن بود که بتوان دستاوردهایش را زیر چند چادر ساده به نمایش گذاشت. هرچه سال‌ها می‌گذشت، کمبود فضا و امکانات بیشتر احساس می‌شد و مدیران وقت شهری در جستجوی چاره، سازه‌هایی سوله مانند را به این فضا اضافه می‌کردند. نخستین سالن در سال ۱۳۷۸ به نام «نقش جهان» تأسیس شد. چهار سال بعد سالن «شیخ بهایی» به این مجموعه اضافه شد و در سال ۱۳۸۴ سالن «میرداماد» نیز در کنار چادرهای قدیمی ساخته شد. این سوله‌ها هرگز فضای استانداردی را عرضه نکردند و ساخت آن‌ها تلاشی بود برای نیازهای روز افزون صاحبان کسب و کار که دیگر قادر نبودند زیر آن چادرها، حجم دستاورهای خود را بگنجانند. این همه در حالی بود که طی آن سال‌ها نمایشگاه‌های مهم و بزرگی آغاز به کار کردند که برخی از قدیمی‌ترین نمایشگاه‌های تخصصی کشور به شمار می‌روند. نمایشگاه فرش دستباف، دام و طیور و کامپیوتر در همان فضای غیر استاندارد کار خود را در بالاترین سطح آغاز کردند.
با این حال توسعه فضاهای تکنولوژیک و پیدایش کسب و کارهای جدید در کنار فضاهای صنعتی که به مرور به دوران بلوغ خود می‌رسیدند، افزایش مراکز دانشگاهی که اصفهان را به یک قطب علمی مبدل کرد و توسعه همه جانبه شهر، برنامه‌ریزان شهری را به این جمع‌بندی رسانید که ظرفیت موجود نمایشگاهی برای شهری مانند اصفهان در آینده نزدیک ناکافی خواهد بود. از این رهگذر پس از چندین دوره بررسی‌های کارشناسی، زمین فعلی نمایشگاه اصفهان به عنوان مکانی مناسب برای برپایی نمایشگاه ارزیابی شد و در سال ۱۳۸۵ عملیات دیوارکشی این زمین آغاز شد. همزمان مطالعات وسیعی در راستای هماهنگی این بنا با بالاترین استانداردهای بین‌المللی آغاز شد. به علاوه لازم بود که نمایشگاه آینده‌ای که قرار است در شهری مانند اصفهان برپا شود با ویژگی‌های معماری ایرانی_ اسلامی تطابق لازم را داشته باشد. اینگونه بود که مدت ۱۴ سال زمان برد تا نمایشگاه کنونی مورد بهره‌برداری قرار گیرد. بالاخره در آبان‌ماه ۱۳۹۹ اصفهان شاهد بهره‌برداری از یک رویای تاریخی بود. سالن امیرکبیر به عنوان نخستین فاز نمایشگاه در اختیار اهالی صنعت و اقتصاد قرار گرفت اما کار ساخت نمایشگاه در این مرحله خاتمه پیدا نکرد. رویای بزرگ شهر فازهای آتی و مراحل تکمیلی مهم دیگری نیز دارد. از تیرماه ۱۴۰۱ این مراحل تکمیلی در دستور کار قرار گرفت. احداث جاده های تکمیلی سایت نمایشگاه، احداث فاز اول پارکینگ‌های غربی نمایشگاه، آغاز فاز دو احداث پارکینگ‌ها، احداث روشنایی جاده خروجی نمایشگاه، خرید و راه اندازی دیزل ژنراتور، تسطیح و تثبیت محوطه روباز نمایشگاه جهت برگزاری نمایشگاه روباز، آغاز عملیات تکمیل ساختمان تجارت و بازاریابی از جمله اقدامات تکمیلی است که در دستور کار قرار گرفت.
نمایشگاه بین‌المللی اصفهان امروز میراث تلاش اهالی صنعت، هنر، فرهنگ و دیگر صاحبان کسب و کار از سراسر استان است. کسانی که طی این سال‌ها با دشواری‌های کمبود فضا و شرایط نامساعد کنار آمدند و در کنار دست اندرکاران نمایشگاه تلاش کردند این مجموعه را رونق دهند و بالنده کنند. به مدد همین تلاش‌ها امروز استان اصفهان می‌تواند ادعا کند که استانداردترین سایت نمایشگاهی کشور را در اختیار دارد و می‌تواند میزبانی رویدادهای بزرگ ملی و بین‌المللی را عهده‌دار شود.
نمایشگاه اصفهان حالا تنها یک سازه بین‌المللی استاندارد نیست بلکه به مدد سی سال انباشت تجربه برگزاری نمایشگاه، می‌توانیم ادعا کنیم که یکی از کارآمدترین سایت‌های نمایشگاهی کشور را در اصفهان داریم. امروز با زیرساختی که این استان در اختیار دارد و نیروی انسانی کارآزموده، زمان آن رسیده که رویاهای بزرگ دیگری برای استان اصفهان بپرورانیم. در این رویاها اصفهان به قطب برگزاری رویداد در کشور مبدل خواهد شد و پیشرفت نمایشگاه محرک تغییرات بزرگ زیرساختی در کل استان خواهد بود. از رهگذار تحولات این نمایشگاه می‌توان امید به توسعه همه جانبه کسب و کارها چه در حوزه صنعت و چه تجارت در سراسر استان اصفهان داشته باشیم.