یکی از مؤلفه‌هایی که می‌توان در این راستا به‌عنوان عامل موثر در تربیت فرزندان مورد توجه قرار داد، نوع تعامل کودکان با خواهر و برادر و آثار مثبت این ارتباط در روند رشد و شکوفایی استعدادهای آنان است.
مشاهدات و تحقیقات روان‌شناسان گویای این حقیقت است که باوجود آنچه به نظر می‌رسد، خانواده‌هایی که دارای چند فرزند هستند در مقایسه با خانواده‌های تک فرزند یا حتی دو فرزندی از توفیق بیشتری در تربیت کودکان خود برخوردارند؛ موضوعی که ابعاد مثبت آن در دو دهه گذشته و به‌ویژه سال‌های اخیر اغلب انکار یا به فراموشی سپرده شده است، چرا که در جامعه امروز تغییرات ایجاد شده در سبک زندگی و پیش‌رفتن به‌سمت زندگی ماشینی، اشتغال مادران و افراط در سیاست‌های کنترل جمعیت موجب شده تا زوج‌های جوان رغبت چندانی به داشتن فرزند از خود نشان ندهند و بیشتر خانواده‌ها به داشتن یک یا حداکثر دو فرزند اکتفا کنند.
وجود یک فرزند در خانه و تنهابودن او و ارتباط کافی‌نداشتن با خانواده و نداشتن برادر و خواهر به‌عنوان همدم، احتمال بروز مشکلاتی را در این کودکان افزایش می‌دهد.
