اینجا دیگر کرمان و سیستان نیست. اینجا کن و سولقان در چند کلیومتری پایتخت تهران، چند کیلومتری جولانگاه ماشین های چند صد ملیونی در خیابان فرشته و ولی عصر و اندرزگو است. دست ها را به نشانه تسلیم باید بالا برد.
حالا دیگر از آن شعارهای خیال انگیز عدالت و برابری چیزی جز یک رویای دور و دست نیافتنی باقی نمانده است. این دره های طبقاتی را دیگر شاید تنها در خواب می توان پر کرد.