اگر به اطرافیان خود نگاه کنیم متوجه می شویم، بسیاری از کاربران شبکه های اجتماعی دست رد به سینه هیچ کانال و گروه اجتماعی نمی زنند .
به گزارش تابناک رضوی به نقل از اتاق خبر 24: افرادی که احساس می کنند به هر دلیلی نیاز به جمع آوری اطلاعات در گوشی های هوشمند خود دارند، از کانال های تلگرامی دانستنی ها تا کانال های خبری ، آموزشی و ترفند های خانه داری.
اینکه انسان به دنبال یادگیری و کسب اطلاعات عمومی باشد ،به هیچ وجه ایراد ندارد و گاه می تواند مفید هم باشد.
اما نکته اینجاست که باید هر از گاهی سری به شبکه های اجتماعی مان بزنیم و ببینیم چه مقدار از اطلاعاتی که روزانه روانه تلفن هوشمندمان می شود مورد نیازمان است، چه استفاده ای از این حجم اطلاعات می کنیم و کجا خرج می شوند.
اگر به گوشی اطرافیانمان با اجازه شان ورود کنیم خواهیم دید ده ها و یا صد ها کانال و منبع اطلاعات جمع آوری کرده اند که بعضا مشاهده می شود که تعدادی از آنها هفته ها چک نشده اند و در واقع این حرص اطلاعات اندوزی است که این روزها گریبانگیرمان شده است.
دلیل را که بررسی می کنیم به این راز پی می بریم :
بسیاری علاقه مند هستند یک شبه ره صد ساله روند و همه فن حریف شوند.
به وفور عضو کانال های (هنری، فنی، تکنولوژی، آشپزی، خبری ، کافه های شعر و کتاب، کانال های روانشاسی و رازهای زندگی ) می شوند، بی آنکه حتی بدانند مطالبی که خورانده می شود موثق است یا نه.
در این میان تنها آسیبی که به کاربر علاقه مند به کسب اطلاعات می شود چیزی نیست جز، مطالعه هرز و بعضا بی فایده که نه تنها علم را افزایش نمی دهد بلکه در مواقع نزد دیگران به عنوان یک فرد همه چیز دان بدون اعتماد معرفی می شود.
«حسین یعقوبی» نویسنده ادبیات داستانی با انتشار مطلبی در فضای مجازی از «هرز خوانی» در میان کتاب‌های ایرانی به‌شدت گلایه کرده است.
این نویسنده در صفحه شخصی خود در فضای مجازی نوشت: «فکر می‌کنم این روزها بیشتر از اینکه کمبود مطالعه در میان عوام مشکل باشد، افزایش هرز خوانی در بین طبقه تحصیل‌کرده و روشنفکر معضل است.»
به تعبیر این نویسنده، «هرز خوانی» شامل خواندن پیام‌های وایبر و تانگو و واتس آپ، اکثر استاتوس های فیس‌بوک، اخبار پیش‌پاافتاده سایت‌های خبری، خواندن کامنت های متعدد خبرهای داغ و حتی کتاب‌های روانشناسی زرد است که در چند سال اخیر رشدی قارچ مانند داشتند.
این نویسنده در ادامه مطلب خود می‌نویسد: «اکثر آدم‌هایی که دوروبرم می‌شناسم -و شما هم لابد دور وبرتان می‌شناسید -روزی یکی دو ساعت را صرف خواندن این‌جور موارد می‌کنند اما وقتی از آنها درباره آخرین کتاب به‌دردبخوری که خوانده‌اند می‌پرسید؛ می‌مانند. متأسفانه این هرز خوانی به‌مرورزمان مبدل به هرزنویسی می‌شود که نمونه‌هایش را به‌کرات هم من دیده‌ام و هم شما».
این نویسنده با اشاره به برخی اظهارنظرهای مثبت درباره مطالب موجود در فضای مجازی می‌آورد: «یک عده از دوستان می‌گویند که در فیس‌بوک و وایبر هم مطالب خوبی پیدا می‌شود. به نظر من این مطالب خوب –مثلاً فرازی از فلان کتاب نیچه و یا فلان شعر فروغ-هیچ تأثیر عمیقی روی مخاطب ندارد و اصلاً قابل‌مقایسه بامطالعه کتاب نیست. چون تأثیرش بلافاصله با استاتوس بعدی که مثلاً عکس جشن تولد گلی یا سفرنامه اروپای اسی است محو و ضایع می‌شود. فضاهای مجازی مثل فیس‌بوک درست مثل هتل‌های آل و یو آل هستند که ظاهراً همه خوراکی برای همه نوع سلیقه‌ای وجود دارد ولی در پایان یک وعده خودتان نمی‌فهمید که چه خورده‌اید».
وی در تشریح دلایل خود برای حضور در فضای مجازی گفت: «حقیقتش من صفحه‌ام را در اینجا به چشم وبلاگم نگاه می‌کنم اما حقیقتش بعضی وقت‌ها فکر می‌کنم نوشتنم در اینجا به‌اندازه کسی که می‌خواهد در یک مهمانی شلوغ و بزن‌وبکوب با چند نفر بحث جدی کند پوچ و بیهوده است».
پیشنهاد این است تنها به علایق ذاتی خود پی ببریم و استعدادمان را کشف کنیم و تا می توانیم خود را از این هرج و مرج اطلاعات نجات دهیم.
