این هواپیما بیش از سی سال در ناوگان هواپیمایی ارتش ایالات متحده پرواز کرد و رکورد سریع‌ترین و بلندترین مسیر پروازی را به نام خود ثبت کرد و تاکنون وسیله‌ای ساخته نشده که بتواند رکورد آن را جا‌به‌جا کند.
کلی جانسون، یکی از سازندگان این هواپیما می‌گوید برای ساخت SR-٧١ باید همه‌چیز از ابتدا اختراع می‌شد. بدنه هیچ هواپیمایی نمی‌توانست آن حجم از فشار و حرارت را تحمل کند، بنابراین باید آلیاژی کاملا متفاوت پدید می‌آمد.
برای تحمل دمای شدید در اتمسفرهای بالای زمین و همچنین گریز از رادارها، هواپیما باید به رنگ جت بلک در می‌آمد.
طراحی بدنه هواپیما و زاویه‌های آن به‌گونه‌ای بود که هیچ راداری به این سادگی قادر به شناسایی‌اش نبود.
SR-٧١ توسط دو نفر اداره می‌شد و هدف آن عکسبرداری از صدها هزار مایل زمین برای تحلیل بود. به خاطر فشار زیادی که هواپیما و خلبان متحمل می‌شدند، خلبان‌ها باید لباس‌های مخصوصی به تن می‌کردند تا فشار هوا به بدنشان آسیب نرساند.
SR-٧١ مجهز به دو موتور جت بود و می‌توانست سه برابر سرعت صوت حرکت کند.
هواپیمای SR-٧١ یک جنگنده نبود و فقط برای شناسایی کاربرد داشت. بنابراین هیچ سلاحی همراه آن نبود. از آنجا که SR-٧١ نه مسلح بود و نه می‌توانست از خود دفاعی انجام دهد، باید تمامی امکانات در اختیارش قرار می‌گرفت تا رادار‌گریز باشد و دشمن نتواند آن را از کار بیندازد. در طول تاریخ ۳۰ ساله، هیچ SR-٧١ ای شکست نخورد. با این حال ۱۲ پرنده سیاه دچار سانحه شده و از بین
رفتند.
خانواده پرنده سیاه مجموعا ۳۵۵۱ ماموریت را تا سال ۱۹۹۰ به انجام رسانده و بیش از ۱۱۶۷۵ ساعت با سرعتی بیش از ۱۰۲۰٫۸۷متر بر ساعت پرواز کردند.
با وجود اینکه SR-٧١ دقیقا ۱۶ سال است که دیگر پروازی نکرده اما قوت ناوگان هوایی ایالات متحده و یکی از جاذبه‌های موزه‌های جنگی محسوب می‌شود.
