مایع حیات تنهای کلمه‌ای بود که اگر روزی از ما درباره آب می‌پرسیدند با آن مواجه بودیم، بدون آب زندگی انسان‌ها همیشه با سختی توامان بود همین مساله موجب شد نیاکان چند جا نشینمان برای یک جانشینی، کنار آب را برای زندگانی انتخاب کنند.
آب که عنصر اصلی برای رشد گیاهان است چند وقتی است اسیر غول ترسناکی به نام تغییرات اقلیمی شده است، پدیده‌ای که جهان را در نوردیده و خیلی آهسته و آرام جوری که مسئولین کشور متوجه نشوند خودش را به ایران نیز رسانده است، حالا حاصل این اتفاقات در رودخانه‌هایی خودش را نمایان کرده است که آب یک شهر را تامین می‌کنند و یکی از این رودخانه ها، رودخانه ۱۴۰ کیلومتری تجن ساری است که اکنون با ارفاق می‌توان به آن جوی گفت.
اما سوال هر شهروند ساروی که در کنار رودخانه تجن قدم میزند یا برای مسافرت به شرق کشور از پل تجن رد می‌شود این است که آب رودخانه‌ای به این بزرگی که روزی می‌آمد و می‌رفت چه شده که خشکیده است؟
از کویر مازندران می‌ترسیم
پیدا کردن رودخانه تجن کار زیاد سختی نیست، کافی ست وقتی به ساری سفر می‌کنید سراغش را از مردم کوچه و بازار بگیرید اینجا همه با تجن خاطره دارند، بستر این رودخانه چند سالی است که میزبان دو پارک در کنار خود است بوستان قائم که در شرق این رودخانه قرار دارد و از زمان‌های قدیم برای پدر و پدر بزرگ هایمان خاطره سازی می‌کند و بوستان ملل که دقیقا روبروی پارک قائم و در قسمت غربی جا خوش کرده است تا خاطره هایش همسن نوه‌های دهه نودی همان پدربزرگ‌ها باشد.
مردم حالا چند سال است در کنار تجن می‌آیند و می‌روند، بازی می‌کنند، گاهی کباب می‌زنند و گاهی هم ورزش می‌کنند، اما امسال اوضاع کمی متفاوت است، بستر رودخانه از ابتدای نوروز رنگ آب ندیده است و همین مساله بهانه را دست گیاهان خودرو داده که در نبود آب برای خود جولان دهند.