نکا یکی از شهر‌های شرقی استان مازندران است که از غرب به شهرستان میاندورود، از شرق به شهرستان بهشهر از سمت شمال به دریای مازندران/ کاسپی و از سمت جنوب به بخش کیاسر شهرستان ساری و شهرستان دامغان محدود می‌شود. شهری کوچک، آرام و نجیب با مردمانی شریف، باصفا و پرمهر. شهری قصه‌وار و رویاگون در آغوش کوه، جنگل، دریا و دشت است. پهنه‌ای در کرانۀ دریای مازندران با تاریخ اجتماعی پرفراز و نشیب در بزنگاه‌های تاریخی.
در قدیمی ترین گزارش از این خطه با عنوان «مِهرَوان» یاد شده است. یاقوت حموی، مهروان را یکی از کورههای تبرستان، دارای یک شهر دانسته و اصطخری آن را منطقهای بین ساریه و لمراسک معرفی کرده است. شهر مهروان در اثر تاخت و تاز مغول نابود شد.
در منابع تاریخ محلی مازندران پس از تهاجم مغولان، قرهطغان، قراطغان، قراطادان به عنوان یک واحد جغرافیایی بستر اصلی شکلگیری پدیدههای تاریخی منطقه، جانشین مهروان می شود.
در منابع تاریخی، صدای مهروان دیروز یا نکای امروز در هیاهوی حوادث شهر‌های اطراف گم شدهاست. منابع تاریخی در مورد وضعیت اجتماعی ـ اقتصادی این منطقه گزارشهای اندکی ارائه دادهاند. در دوره صفویه، علیرغم توجه شاه عباس به منطقه هیچ گزارشی از نام شهر ، روستا و بافت مسکونی و جمعیتی در منابع مشاهده نشد.
برای تبیین گوشه‌ای از تاریخ نکا در بازۀ زمانی سقوط صفویه تا عصر ناصرالدین شاه باید به گزارش سفرنامه نویسان استناد کرد. نکا در عصر قاجار به طور جدی مورد توجه قرار گرفت.
در دوم اسفندماه ۱۳۲۹خورشیدی، نکا از قریه‌ای خوش آب و هوا به شهری کوچک تبدیل شد. این شهر تا سال ۱۳۷۴ بخشی از شهرستان بهشهر به شمار می‌رفت. نکای امروزی در ردیف یکی از شهر‌های صنعتی کشور قرار دارد. پارک تپه تاریخی نارنج‌باغ، ساحل مروارید، غار کمیشان، امام‌زاده عبدالله اترب و جنگلهای باستانی هیرکانی موجب جذب گردشگران به این خطه می‌شود.