امام صادق (ع) با تشکیل حلقه های درس و تبیین معارف و مبانی تشیع، به نشر و تبلیغ اسلام پرداخت. روایات بسیار زیادی را بیان فرمود. به همین جهت حیات مجددی در کالبد شیعه دمیده شد.
امام صادق (ع) با تشکیل حلقه های درس و تبیین معارف و مبانی تشیع، به نشر و تبلیغ اسلام پرداخت. روایات بسیار زیادی را بیان فرمود. به همین جهت حیات مجددی در کالبد شیعه دمیده شد.
به گزارش تابناک همدان، همه امامان شیعه برای اسلام و خلق خدا خدمت کردند. در این راه زحمات طاقت فرسایی را متحمل شدند. زحمات در قالب‌های مختلف، مانند قیام، صلح، سکوت و فعالیت‌های سیاسی و فرهنگی ظهور نمود.
علت اینکه به مذهب ما مذهب جعفری گفته می‌شود، این نیست که امامان دیگر برای اسلام خدمت نکرده اند، بلکه سبب نامیده شدن آن است که دوره زندگی امام صادق (ع) مصادف بود با اواخر حکومت امویان و اوایل خلافت عباسیان. به سبب درگیریها و اختلافاتی که میان این دو خاندان به وجود آمده بود، فرصت خوبی برای فعالیت‌های فرهنگی پدید آمد که امام صادق (ع) از آن بهره گرفت و مذهب شیعه را توسعه داد.
امام با تشکیل حلقات درس و تبیین معارف و مبانی تشیع، به نشر و تبلیغ اسلام پرداخت. روایات بسیار زیادی را بیان فرمود. به همین جهت حیات مجددی در کالبد شیعه دمیده شد. معارف و احکام شیعه بیش از هر زمانی مطرح گردید. نظم و ترتیب خاص و ارزنده ای به شیعه داده شد. بدین جهت این مذهب را به امام جعفر صادق منسوب می نمایند. زیرا علاوه بر تحکیم مبانی آن، عمده احادیث این مذهب- نسبت به امامان دیگر – از این امام بزرگوار نقل شده است.
در مجلس درس ایشان هزاران تن شرکت می کردند. برخی از آنان مانند ابوحنفیه، مالک بن انس، جابر بن حیان و زراره بن اعین، از ارکان و بزرگان اهل سنت و شیعه به شمار می آمدند. (۱)
مرحوم جعفرشهیدی می‌نویسد:
«آن که در اخبار فقه شیعه تتبع کند، خواهد دید روایت هاى رسیده از امام صادق (ع) در مسائل مختلف فقهى و کلامى مجموعه اى گسترده و متنوع است. براى همین است که مذهب شیعه را مذهب جعفرى خوانده اند. گشایشى که در آغاز دهه سوم سده دوم هجرى پدید آمد، موجب شد مردم آزادانهتر به امام صادق (ع) روى آورند. گشودن مشکلات فقهى و غیر فقهى را از او بخواهند. … دانشمندان از هیچ یک از اهل بیت رسول خدا به مقدار آنچه از ابوعبدالله روایت دارند، نقل نکرده اند.
هیچ یک از آنان متعلمان و شاگردانى به اندازه شاگردان او نداشته اند. روایات هیچ یک از آنان برابر با روایت هاى رسیده از او نیست. اصحاب حدیث نام راویان از او را چهار هزار تن نوشته اند. نشانه آشکار امامت او خرد‌ها را حیران مى کند و زبان مخالفان را از طعن لال مى سازد.» (۲).
پی‌نوشت‌ها:
۱. محمدجواد مشکور، تاریخ شیعه و فرقه‌های اسلام تا قرن چهارم، بی نام، ص ۱۰۶ – ۱۰۵؛ مهدی پیشوایی، سیره پیشوایان، قم، موسسه امام صادق (ع)،۱۳۷۹ش، چاب یازدهم، ص۳۵۹،
۲. جعفر شهیدى، زندگانى امام صادق، ص۶۱؛ رسول جعفریان، حیات فکری وسیاسی امامان شیعه، قم، انتشارات انصاریان، ۱۳۸۴ش، چاپ هشتم، ص ۳۴۵./ شفقنا
به گزارش تابناک همدان، همه امامان شیعه برای اسلام و خلق خدا خدمت کردند. در این راه زحمات طاقت فرسایی را متحمل شدند. زحمات در قالب‌های مختلف، مانند قیام، صلح، سکوت و فعالیت‌های سیاسی و فرهنگی ظهور نمود.
علت اینکه به مذهب ما مذهب جعفری گفته می‌شود، این نیست که امامان دیگر برای اسلام خدمت نکرده اند، بلکه سبب نامیده شدن آن است که دوره زندگی امام صادق (ع) مصادف بود با اواخر حکومت امویان و اوایل خلافت عباسیان. به سبب درگیریها و اختلافاتی که میان این دو خاندان به وجود آمده بود، فرصت خوبی برای فعالیت‌های فرهنگی پدید آمد که امام صادق (ع) از آن بهره گرفت و مذهب شیعه را توسعه داد.
امام با تشکیل حلقات درس و تبیین معارف و مبانی تشیع، به نشر و تبلیغ اسلام پرداخت. روایات بسیار زیادی را بیان فرمود. به همین جهت حیات مجددی در کالبد شیعه دمیده شد. معارف و احکام شیعه بیش از هر زمانی مطرح گردید. نظم و ترتیب خاص و ارزنده ای به شیعه داده شد. بدین جهت این مذهب را به امام جعفر صادق منسوب می نمایند. زیرا علاوه بر تحکیم مبانی آن، عمده احادیث این مذهب- نسبت به امامان دیگر – از این امام بزرگوار نقل شده است.
در مجلس درس ایشان هزاران تن شرکت می کردند. برخی از آنان مانند ابوحنفیه، مالک بن انس، جابر بن حیان و زراره بن اعین، از ارکان و بزرگان اهل سنت و شیعه به شمار می آمدند. (۱)
مرحوم جعفرشهیدی می‌نویسد:
«آن که در اخبار فقه شیعه تتبع کند، خواهد دید روایت هاى رسیده از امام صادق (ع) در مسائل مختلف فقهى و کلامى مجموعه اى گسترده و متنوع است. براى همین است که مذهب شیعه را مذهب جعفرى خوانده اند. گشایشى که در آغاز دهه سوم سده دوم هجرى پدید آمد، موجب شد مردم آزادانهتر به امام صادق (ع) روى آورند. گشودن مشکلات فقهى و غیر فقهى را از او بخواهند. … دانشمندان از هیچ یک از اهل بیت رسول خدا به مقدار آنچه از ابوعبدالله روایت دارند، نقل نکرده اند.
هیچ یک از آنان متعلمان و شاگردانى به اندازه شاگردان او نداشته اند. روایات هیچ یک از آنان برابر با روایت هاى رسیده از او نیست. اصحاب حدیث نام راویان از او را چهار هزار تن نوشته اند. نشانه آشکار امامت او خرد‌ها را حیران مى کند و زبان مخالفان را از طعن لال مى سازد.» (۲).
پی‌نوشت‌ها:
۱. محمدجواد مشکور، تاریخ شیعه و فرقه‌های اسلام تا قرن چهارم، بی نام، ص ۱۰۶ – ۱۰۵؛ مهدی پیشوایی، سیره پیشوایان، قم، موسسه امام صادق (ع)،۱۳۷۹ش، چاب یازدهم، ص۳۵۹،
۲. جعفر شهیدى، زندگانى امام صادق، ص۶۱؛ رسول جعفریان، حیات فکری وسیاسی امامان شیعه، قم، انتشارات انصاریان، ۱۳۸۴ش، چاپ هشتم، ص ۳۴۵./ شفقنا
