تابناک رضوی: می ترسیم و غمگین می شویم. دنبال راه نجاتی می گردیم و به هر دری می زنیم خوب به نظر برسیم.
قرآن که می خواندم در سوره عنکبوت دیدم خدا می گوید نترسید و غمگین نباشید چون خودش ما را نجات می دهد.
خدا از اول بوده وجهان را خلق کرده است. ما از روز اول عمر زندگی خودمان هستیم
یعنی قبل از آن را ندیده ایم و باید مطالعه کنیم. اینده را هم نمی دانیم اگر جه می توانیم حدس بزنیم نتیجه کارهای مان چه خواهد شد؟.
+هرکس نتیجه کار خودش را می بیند. با چشم هایی که دنیارا می بینیم دست هایی که حرکت می کنند ،پایی که روی آن می ایستیم ،همین که می توانیم بفهمیم و به خاطر این همه نعمت باید خدا را شکر کنیم ،این ها هیج کدام مال خودمان نیستند. خدا به ما نعمت داده تاببینیم ،بشنویم ،غذا بخوریم ،راه برویم ،حرف بزنیم و زندگی کنیم.
نمی خواهم بگویم خودمان را دست کم بگیریم. خدا ما را بهترین مخلوق خودش قرار داده و برگزیده روی زمین هستیم. اما این که خود را گاهی خیلی جدی بگیریم و خدا را فراموش کنیم چیز خوبی نیست. قطع شدن یک رگ خیلی نارک در بدن ما می تواند مشکل درست کند تا جایی که شاید به خاطر این مشکل کوچک دیگر نتوانیم ببینیم ،حرف بزنیم و راه برویم. بعضی وقت ها هم یک تصادف ،آتش سوزی ،افتادن از کوه یا هر حادثه دیگری خدای ناکرده شاید ما را دچار مشکل کند و حتی جان خودمان را از دست بدهیم.
ما که این همه خوبی و قشنگی داریم و نعمت های خدا را می بینیم باید با هر فرصتی که پیدا کردیم همدیگر را دوست داشته باشیم ،حال هم را بپرسیم و به هم احترام بگذاریم.
نگوییم من احترامم را گذاشته ام وبه وظیفه ام عمل کرده ام. بله احترام گذاشتن به دیگران وظیفه است و یک نوع شکر کزاری هم به درکاه خدا باشد. چون خدا به ما توانایی و عقل و فهم داده که دیگران را خوب ببینیم و خوب با انها رفاقت کنیم.
همین احترام گذاشتن یعنی شکر نعمت.
یعنی این که به خدای خوب بگوییم حالم خوب است و.می توانم حال دیگران را هم خوب کنم.این یعنی ما شکر گزار تعمت عقل و فهمی هستیم که خدا به ما داده است.
شاید بعضی وقت ها ،افرادی هم به ما بی احترامی کنند. به انها فرصت بدهیم به اشتباه شان پی ببرند با محبت ،دوستی ،صبر و اگر لازم شد نصیحت برادرانه که همان امر به معروف و نهی از منکر است.
طوری زندگی کنیم.که اگر حتی دیگران قدرمان را ندانستند و بک روز افتادیم و عمرمان به سر امد ، آنهایی که پشت تابوت مان می آیند یا می شنوند فلان نفر مرده است یاد خوبی های مان بیفتند . بگویند آدم خوبی بود. این خیلی مهم است ،سعدی هم می گفت مرد نیکو نام هیچ وقت نمی میرد.
نکند آن موقع پشت تابوت مان بگویند خدای ناکرده آدم خوبی نبوده یا کسی از ما دلخوری داشته باشد و حقی به گردن مان بماند که گرفتن حق الناس به گردن هم یک نوع ناشکری است به خاطر ندانستن قدر خودمان و ارزش خودمان.
خوب است وقتی در دنیا زندگی می کنیم پشت و پناه وتکیه گاه بقیه باشیم و وقتی هم از دنیا رفتیم همه بگویند عحب آدم خوبی بود ،ادم درستی بود ،حلال و حرام می فهمید وبه تمام معنا آدم بود.
