تابناک رضوی: بر ما کمان ِملامت نکشید که در این میانه ی شیون و مرگ، دل هایمان به هر جا می رود و می آید .!
بر ما تیر ِطعن رها مسازید که این روزها ، روزگارمان بی ترانه است و بی آواز ! در میان این حجم ِدرد و زخم ِجانکاه و طاقت فرسای بیماری و عفونت و چرک و تنگی نفس و خُلق های تنگ و بدن های زیر آوار مانده ی رنجور چه جایی می ماند برای ترانه و آواز !
شهر ِخورشید و آفتاب در میانه ی طوفان ِسهمگین بلا و مشقت ، در کنار نفس های تنگ ِعزاداران مقتدای کربلا و عشق(ع) یله و تنها و بی دفاع مانده است. غم ِشهر ِشهادت و مردمانش که با لهجه ی خورشید سخن می گویند در این روزها با اندوه ِمردمان ِرنجور و دردمند ِکشور همسایه و برادر عجین و هم زاد شده است. ما خراسانی ها گمشده ی وجودمان در آن سوی مرز است و حس ِمشترک سرزمینی سترگ و با ریشه های فرهنگی و زبانی و تاریخی ما را به یکدیگر پیوند می دهد پیوندی ناگسستنی و نا میرا. هرات برای ما دل ِو مروارید و به قول ِابوالفضل بیهقی واسط ِخراسان بود روزگاری و احساس هم دلی و هم نفسی با مردمان ِمظلوم آن سامان، حسی رایج در فهم و دل مردمان ِخراسان است. مهاجران سال ها در میان ما زیسته اند ما به لهجه ی آنان گپ می زنیم و آنان به گویش ما و فردوسی سخن می رانند. زبان و ادب فارسی جان مایه خویشاوندی ماست و مگر دشمنان این زبان مادری مشترک توانستند خاک بر خورشید ادب بپاشند! سقوط ِهرات ، فرو ریختن دل هایمان در میان مرگ و بیماری عزیزانمان بود . هر لحظه باید در جستجوی حال و روز دوست و رفیق و خویشاوندی باشی که نفس هایش به شماره افتاده است و با او بگریی و درد تا مغز استخوانت تیر بکشد و نگران بهبودی و سلامت همه ی مردمان ایران و خراسان باشی و اینک غم ِهرات هم بر دل‌هایمان سنگینی کند! غم ِخویشان و دوستانمان در آن سوی مرز و غم ِزنان و دختران افغانستانی که ترس در دل و چشمانشان لانه کرده است.
مغولان که کمر بر نابودی و قتل عام هرات و نیشابور و سبزوار بستند در کوچه باغ های نیشابور به جای آب زلال ِبینالود خون نیشابوریان به جریان افتاد و در سبزوار کوهی از سرهای قطع شده ی مردمان بی گناه بر افراشتند .همه ی خراسانیان پنداشتند آخر الزمان است و دیگر خورشید طلوع نخواهد نمود و ماه تاریک و زمین و زمان به محشر الهی و روز حساب ملحق خواهند شد ولی چنین نشد!
خراسان ، خراسان است و سمت خورشید. می ماند سترگ و استوار و ایستا و نامیرا .
نور سایه ای است در پای دیوار حرم امام مهربانی ها(ع) و کوران به یاد او بینا می شوند و بیماران لاعلاج ، درمان!
بیماری و مغولان و بیگانگان و باد و باران و غرّش زمین ، زخمی و داغی بر تن خراسان نشاندند اما خراسان همچنان سمت خورشید ماند و خواهد ماند!
انیس النفوس (ع) در میان عَلَم ها و بیرق های عزای جدّ ِغریب و بی کفن اش (ع)در این شب ها و روزها به همت های بلند ِمردان و زنانِ غیور این سامان ، عزم و اراده عنایت می فرماید تا همچنان هر صبح دوباره خورشید در پای گنبد ِمطهر او زانو زند و بلبلان عاشق و مست ترانه و آواز بخوانند و بسرایند که خراسان، قبله ی عاشقان است و تا ابد می ماند.
به زیبایی لهجه ی دختر کابلی می خوانیم:
شب های بی ترانَه نمانَه نمانَه
بی مهری زمانَه نمانَه نمانَه
سید مجتبی احمدی
#مشهدالرضا مرداد ۱۴۰۰
