کد خبر: ۹۰۹۸۱۳
تاریخ انتشار: ۲۶ مهر ۱۳۹۹ - ۱۱:۴۵ 17 October 2020

تابناک رضوی: ما عاشق اهل بیتیم و سر بر آستان رسول خدا (ص) می ساییم و باور داریم سر فرود آوردن در این آستان، سر، فراز کردن از همه بلندی های جهان را به دنبال دارد. درست مثل سجده که نزدیک ترین حالت به خدای زمین و آسمان است. ما عاشق فرزندان رسول خدائیم که امتداد نبوت را با امامت، پی گرفتند تا صراط مستقیم، هرگز بی سراج منیر و مصباح هدایت نماند. ما در مکتب امام مجتبی(ع) به درس آموزی حقیقت، مفتخریم که گاه در جنگ، رخ می نماید و گاه در صلح.ما "زندگی آموزان" عصمتیم و این را به صدای بلند اعلام می کنیم و باید که به رفتارِ- حتی قیام و قعود و سکنات و اشارت- روشن هم نشان دهیم. به گونه ای که هرکس ما را دید، بداند که با "زندگی آموخته "   این مکتب، رو به رو شده است. ایمان هم جز این معنایی ندارد که نیت دل را و اقرار زبان را با عمل به ارکان، تحققی عملی بخشیم. این ماموریت همیشگی ماست که زیستی چنین مومنانه در پیش گیریم چرا که خداوند به لطف و کرامت، برای ما تکلیفی این گونه بشکوه نوشته است. هندسه رفتاری ما با خاندان عصمت، چون تشنه با کاریز و جست و جوگر نور با خورشید و تن با جان است اما در میان این آفتاب هایی که همه دلیل یکدیگرند، با حضرتِ شمس الشموس(ع) رابطه از نوع خاص تر است چه بر جغرافیایی نماز می خوانیم که نزدیک ترین مکان به حرم حضرت سلطان است. در دیاری زندگی می کنیم که پرچم، به نام حضرت ایشان به اهتزاز در می آید. در خراسانی، شب و روز را به هم گره می زنیم که خورشیدش به سلام ایشان تبرک می یابد و ما، در هر کجای مشهد، خراسان بزرگ و حتی ایران عزیز باشیم خود را آفتاب نشین حضرت ایشان می دانیم و به میزبانی میهمانان آقا برمی خیزیم. به ویژه این روز ها که مردمان در ماتمِ یتیمی، چشم به باران دارند و دل شان پر از داغی است که در باغ زندگی افتاده است. سوگوارند و شانه هایی می جویند که سر بر آن بگذارند اما دریغا که ویروس نحس کرونا، این فرصت را از ما گرفته است. دریغا که باید سر بر زانوی تنهایی، این غم را بگرییم. دریغا حسرتی که برای سوگواری جمعی بر دل می نشیند. دریغا درد، دریغا تنهایی، دریغا غربت. با همه این اما،  ما عزادار یم. عزادار پدری که بر دامن مهرش قد کشیده ایم. پدری که رابطه "ابوت" او را پیامبر اعظم در حق ما تحریر فرموده است در سخنی حدیث و همیشه تازه خطاب به مولا علی که ؛ من و تو پدر این امت هستیم و امام رضا(ع) نیز ادامه امام علی است و پدر ما. او این نسبت را به کمال رسانده و همواره دست ما را گرفته است اما ما هم آیا فرزندان خوبی بوده ایم؟ فرزندانی که قرابت جغرافیایی را به خویشاوندی وثیق معنوی و فرهنگی و رفتاری تبدیل کند و "حقِ میراث" داشته باشد؟ سخن که به این جا می رسد، من بر سر ایمان خویش می لرزم زیرا ما وقتی می توانیم از این "بنوت و ابوت"، صاحبِ بهره ای در خور و سفره نشین میراث امام باشیم که به گناهان بزرگ، رابطه فرزندی را قطع نکرده باشیم و با کشتن ایمان خویش، در شمار محرومان از ارث قرار نگیریم. به هر حال، قانون ارث اسلام در" تَرَکِ معنوی" هم قابل تعریف است و طبقات ارث نیز هم. پس اگر می خواهیم از امام رضا ارث ببریم باید رفتاری داشته باشیم که رابطه فرزندی را تعریفی شایسته باشد. این هم یعنی چنان زندگی کنیم که ایشان، حدیث به حدیث، طراحی فرموده اند. زیستی در هندسه امامت است که ما را در شمار میراث بران امام قرار می دهد. امام، انیس نفوس است و ما باید برای نفوس محترم حرمت قائل باشیم. امام، دست گره گشا دارد، ما را هم باید رسمی چنین باشد. امام پناه مردم است ما هم باید تا می توانیم سایه بر سر مردم باشیم. امام راه را برای مردم باز می کند ما هم به اندازه خود باید بن بست شکن باشیم. ژنِ خوب امام باید در رفتار نیکوی ما تبلوری ماندگار داشته باشد تا بتوانیم در شمار میراث داران حضرتش قرار بگیریم که در نظام وراثت، محاسبات دقیق است....

اشتراک گذاری
نظر شما
نام:
ایمیل:
* نظر:
* :
آخرین اخبار