کودکی که تا هیجده سالگی و رسیدن به جوانی در خانواده هایی آرام زندگی می کنند و پدر و مادرشان را به دور از جنگ و ستیز و مهرورز و مهربان به یکدیگر می بینند ، برای همیشه به زندگی خوشبین اند
و خود به دنبال برپایی و خانواده و همسر گزینی می روند و خوشی ها و مهربانی هایی را که دیده و مزّه شیرینی هایی را که چشیده اند به فرزندان و همسر خویش روا و ارزانی میدارند.
امّا کودکانی که پدران ومادران خودخواه ، خودپسند و نادان و بی خرد و بی گذشت ، کامشان را با زهر و شرنگ ستیزه جویی های خویش تلخ می سازند ، عشق به زندگی در دلشان کاهش می یابد و دمبدم کمرنگ و کمرنگ تر می شود . بویژه آنانی که با دِلی اندوه بار و چشمانی پر از اشک جدایی و طلاق آنان را می بینند و ناچارند با یکی از آن دو و یا زیر دست نامادری و ناپدری زندگی کند.
که بررسی های اجتماعی نشان داده که اینگونه کودکان روان بیمار و پریش اندیش گشته و می توانند خود آزار یا دیگر آزار شوند و هر دو گونه اش برای جامعه ای که در آن هستند زیانبار و هزینه سازباشند . که نمونه های فراوانی از این دو گروه جوانان روان پریش و خود آزار و دیگر آزار را در غرب بویژه آمریکا می توان دید.
بارها در رسانه ها دیده و شنیده و خواند ه ایم که یک نوجوان یا جوان تفنگ خودکاری برداشته و به دبستان یا دبیرستان و یا دانشگاهی رفته و شماری از جوان های بی گناه را به رگبار بسته و کشته و زخمی و زمین گیر کرده و سرانجام یا خود را کُشته و یا پلیس او را از پای در آورده و یا دستگیر نموده .
این کشتارهای دردناک که هر ساله دهها بار در آمریکا روی می دهد ، همه و همه نشانگر ریزش خانواده در آن کشور لیبرالیسم زده می باشد . پاره ای از جامعه شناسان اینگونه کشتارهای کور را که تنها در آمریکا روی می دهد برخاسته از آزادی سلاح در آن سرزمین می دانند که هر کس می تواند آنچه دلش خواست اسلحه بخرد و در خانه نگهدارد .
که باید در پاسخ آنها گفت که این سخن درستی نیست و بی پایه می باشد . چه ، اگر در یک کشور مسلمان که هنوز پایه و ساختار خانواده در آن دچار ریزش و فروپاشی نگشته چندین برابر شما مردمانش سلاحهای گرم بدهند ، هرگز جوان یا نوجوانش دست به چنین کشتارهای کور و دیوانه واری نمی زند . زیرا کودک و نوجوان و جوان مسلمان در خانه از پدر و مادرش می شنود که کشتن یک انسان بی گناه مانند آنست که همه مردمان روی زمین را کشته باشد . امّا درآمریکا که زندگی در آن مانند زندگی مورچه گان یا موریانه یا کندوی زنبور می باشد و همه کار می کنند تا ملکه بخورد و بخوابد و بچّه بیاورد . ده درصد مردمانش همان ملکه اند و نود درصد دیگر بردگان بی ارج و ارزشی که بود و نبودشان یکسان .
انتهای پیام/*