یکی از بازیکنان تیم فوتبال ایران همزمان با پخش سرود ملی کشورمان در حال زمزمه شعر دیده میشود درحالیکه به جای "پیامت ای امام" میگوید " پیامبر ای امام "!؟
بازیکنی دیگر هم توسط دوربین صدا و سیما شکار میشود که اصلا صُمی بُکم دهانش بسته و ساکت است!
جالب اینکه یکی از علتهای تغییر سرود ملی ایران در سال ۱۳۷۱ به این سرود "سر زد از افق " این بود که کوتاهتر از قبل و قابل حفظ کردنتر است حتی کمتر از یک دقیقه و بنابراین این سرود ۵۹ ثانیهای با شعر ساعد باقری و آهنگ حسن ریاحی بهعنوان پنجمین سرود ملی کشور در تاریخ ایران، رسمیت یافت و شد جایگزین شعر ابوالقاسم حالت و موسیقی زندهیاد محمد بیگلری ...
راستی چرا بازیکنان تیمهای ملی که پرچمدار کشور و مورد توجه میلیونها هموطن و چه بسا حتی الگوی بسیاری از جوانان و نوجوانان هستند با عناصر هویتی و ملی ما بیگانهاند!
وقتی قرار است طبق شعار تیم ملی فوتبال " یک ملت ؛ یک ضربان قلب " داشته باشیم آیا نباید طنین نبض این ضربان با زمزمه سرود و زیر سایه پرچم ملی بتپد و با ریتم و میثاقی مشترک خون نشاط در رگ و جان جامعه جریان یابد.
علاوه بر سیستم تعلیم و تربیت کشور و باشگاههایی که همگی پیشوند فرهنگی را پیش از ورزشی بر سر درب عنوان خود زدهاند و قراردادهای میلیاردی با بازیکنان میبندند، آیا هیچ مسئولیتی در این راستا ندارند؟!
آیا تربیت بدنی و وزارت ورزش فقط مسئولیت ورزشی دارد و نمایندهای که همراه همه تیمهای ملی میفرستد صرفا باید پاداش پیروزی تیمها را پخش کنند؟! درحالیکه دیپلماسی ورزش امروزه در جهان پذیرفته است و اعضای تیم هر کشور سفیر فرهنگی آن محسوب میشوند.
پرچم و سرود ملی هر کشور نماد هویت ملی آنهاست بهطوریکه طبق نسخه جامعهشناسان در غرب بزرگترین آموزش وحدت این است که از دوره تحصیل نظام هنرمندانه و با روشهای درونی پرچم و سرود را به یک سمبل اجتماعی مهم و غرورآمیز تبدیل کنند.
پروفسور رفیعپور در کتاب توسعه و تضاد پرچم را برای مردمان و بسیاری از کشورها مانند ناموس میداند و سرود ملی یک مولفه هویت فرهنگی است.
در سرود ملی کشورها، عناصر برجستهی ملی و هویتی هر کشور وجود دارد که نشانهی اعتقادات و آمال و آرمانهای مردمان آن است؛ آرزوهایی که در قالب کلیدواژههایی خاص رنگ تقدس به خود میگیرند مانند آزادی، وحدت، استقلال، برخورداری مردم آن کشور.
وطن (میهن)، کشور، سرزمین، پایداری و جاودانگی، امید، آزادی، صلح، شکوه، شجاعت، سربلندی، عظمت و ... یا مفاهیم معادل آنها از پرتکرارترین و پربسامدترین واژگان در سرودهای ملی هستند که در سرود جمهوری اسلامی ایران هم کم و بیش شاهدش هستیم.
سرودهای ملی شامل معانی ایجابی و سلبی است و عبارتهایی برای تأکید بر جاودانگی و مانایی وطن و واژگانی برای تأکید بر همبستگی و وفاداری در آن موج میزند.
سرودهای ملی خطاب به مخاطبان متنوع و البته خاص است از اعلام وفاداری یا عهدبستن با وطن یا رهبر و حاکم کشور تا ابراز احساسات نسبت به میهن و ملت و پرچم و گاهی حتی میثاق مستقیم با خداوند یا یک آرمان بلند مانند آزادی در ترنم سرودهای ملی شنیده میشود.
در خاتمه پیشنهاد میشود فلسفه سرود ملی و ارزش پرچم ملی را که به پایش شهیدان بسیاری فدا شدهاند به بازیکنان همه تیمهای ملی کشور بیاموزند و پیش از پرداخت حقوقهای نجومی و میلیاردی بهعنوان تکلیف از آنان بخواهند مشق عشق کنند.
مجتبی محمودی