افطار سیمای استان بی‌ظرفیت‌های قرآنی مشهد

ماه رمضان امسال هم با کارنامه‌ای پروپیمان از خوب و بدهای رسانه ملی گذشت. تلویزیون در این سی شب و روز پر بود از برنامه‌های شبیه به هم. برنامه‌های خوب، بد، متوسط، تکراری و...؛ پر بود از برنامه‌هایی که نسخه ضعیف‌تر و نحیف‌تر سال‌های قبل‌ترشان بودند یا برنامه‌هایی که تلاش می‌کردند بدل برنامه‌های بهتر باشند. در این میان شبکه استانی خراسان‌رضوی هم چند سالی است که پربیننده‌ترین ساعات رمضانی‌اش را پای «سفره‌های همدلی» افطار می‌کند؛ برنامه‌ای ترکیبی به سبک برنامه‌های مجری‌محور و پرآیتمی که یک دهه پیش از این، از سروکول همه شبکه‌های تلویزیونی بالا می‌رفت و حالا به یکی از نوستالوژی‌های نسل جوان تبدیل شده است.
حکایت «سفره‌های همدلی» شبکه استانی حکایت همین دیررسیدن و عقب‌ماندن است از فرم‌های پرزرق‌وبرق آن ‌سال‌های شبکه‌های سراسری. صدالبته، این تنها نقدی نیست که می‌شود بر این برنامه وارد دانست و این‌قدر نقد برای بیان هست که در این مجال تنها می‌شود به برش‌هایی از آن اشاره کرد. 
شاید یکی از اشکالات مهم «سفره‌های همدلی»، روتین‌بودن آن باشد. اگر پای این برنامه نشسته باشید، حتما متوجه تکرارهای متمادی برنامه شده‌اید. این برنامه در این سه سال‌ با ریتمی مشابه و خالی از ابتکار پیش رفته است، با مجری تکراری که جذابیت خاصی به برنامه نداده و برنامه‌ساز را مجبور کرده خلاء آن را با میهمان‌های بی‌ربط پر کند، با آیتم‌هایی مشابه، ساختار کلیشه‌ای و دکوری که هرساله با هزینه‌ای بیش از دکور «ماه عسل» تغییر کرده، اما تغییرش در نظر مخاطبان به چشم نمی‌آید.
هرچند شاید مخاطب لحظه افطار تلویزیون خواسته یا ناخواسته جذابیت «سفره‌های همدلی» را با برنامه‌های مشابهی همچون «ماه‌عسل» مقایسه کند، اما بی‌انصافی است اگر ناکارآمدی ساختارهای شبکه‌های استانی را به پای سازندگان این برنامه بگذاریم. گلایه‌ بحق این است که گویا سازندگان «سفره‌های همدلی» فراموش کرده‌اند برنامه رمضانی‌شان را در پایتخت قرآنی کشور می‌سازند. انگار نه انگار که مشهد شهر ظرفیت‌های قرآنی است. سازندگان این برنامه هرچند تلاش کرده‌اند به‌زعم خود فرم و ساختار خوبی را سرهم کنند، اما پای این برنامه پس از این سال‌ها هنوز در محتوا و نمود آن که همان انتخاب میهمانان مناسب است، لنگ می‌زند. شاید پشت‌صحنه «سفره‌های همدلی» به حضور برنامه‌ریزان دیگری نیاز دارد که اندکی با ظرفیت‌های مشهد آشنا باشند و پای انتخابشان را از چند چهره‌ شناخته‌شده و در دسترس فراتر بگذارند؛ چهره‌هایی که با روایت متفاوتشان بیننده را برای ساعتی پای شبکه استانی نگه دارند.
سخن آخر اینکه با وجود تمام زحماتی که برای «سفره‌های همدلی» امسال کشیده شده، این برنامه در حوزه فرم هم همچون محتوا از نبود جسارت کافی رنج می‌برد. شاید به همین دلیل است که در تمام ٣٠روز ماه مبارک، این برنامه و میهمان‌هایش هیچ‌گاه به موضوع صحبت‌های روزمره مشهدی‌ها تبدیل نشده است و روزی نبوده که خوراک ویژه‌ای از این سفره برای رسانه‌ها مهیا شود.
بعد از تحریر: بدون‌شک متن حاضر تنها گوشه‌ای از نقدهایی است که به «سفره‌های همدلی» وارد است؛ اما چند نکته را هم نباید در این میان از یاد برد. اول اینکه سفره‌های همدلی با تمام نقدهای موجود، همچنان به روایت آمارها یکی از پربیننده‌ترین برنامه‌های افطاری در میان همه شبکه‌های استانی است. علاوه‌براین نباید فراموش کرد که بخشی از نقدهای مطرح‌شده در این مجال، به زمان، امکانات و تصمیم‌گیری‌هایی برمی‌گردد که در اختیار برنامه‌سازان قرارندارد. 
مسعود نبی‌دوست-شهرآرا