با شروع مهرماه حال و هوای مدارس بر جامعه حاکم است و معلمان تازه و دانش آموزان جدید این روزها را به آشنایی می گذرانند.
در
شروع این آشنایی معمولا بچه ها برمی خیزند و خود را معرفی می کنند. برخی
از معلمان اما از دانش آموزان می خواهند شغل پدر خود را هم بگویند.
اطلاع
مدرسه و معلم از شغل پدر و این که پدر او در قید حیات است یا نه یا تنها
با مادر یا با ناپدری زندگی می کند البته مفید است و به درک بیشتر معلم از
وضعیت روحی و اخلاقی محصل کمک می کند و این اطلاعات جای دیگر ثبت شده اما
این که کودک یا نوجوان در حضور دیگران برخیزد و بگوید پدرش میوه فروش است
یا پزشک، بساز بفروش است یا راننده تاکسی یا به تازگی بیکار شده مطلقا موجه
نیست چون به خاطر شغل یا بی شغلی پدر در معرض قضاوت دیگران قرار می گیرد
بی آن که نقشی در شغل یا وضعیت او داشته باشد و بچه ها به جای ارج نهادن به
هر فعالیت شرافت‌مندانه مشاغل را تفکیک می‌کنند.
خانم معلم! آقای
معلم! نام بچه ها را بپرسید و از علایق شان ولی سؤال درباره شغل پدر و ایضا
مادر (درباره مادران شاغل) در جمع هیچ ضرورتی ندارد. چه بسا اساسا پدری
نداشته باشد یا با پدر زندگی نکند یا به شغل پدر افتخار نکند یا بچه ها با
جزییات آن شغل آشنا نباشند و تحقیر کنند و کودک را بیازارند...