یکی از دلایل کم‌توجهی به بسیاری از رشته‌هایی که به نوعی زیر مجموعه علوم انسانی محسوب می‌شوند «آنی و عینی نبودن آثار و نتایج» کم‌توجهی به این رشته‌هاست.
سال‌ها زمان لازم است تا ما به صورت عینی دریابیم که «سرمایه اجتماعی و اعتماد متقابل» در جامعه ما در حال ته کشیدن است، فرهنگ ما در معرض خیل بیماری‌های مزمن و خطرناکی قرار دارد و بسیاری از معضلات و مسائل غیر قابل اغماض که خارج از حوصله این یادداشت است.
در مقابل علوم فنی و تجربی نتایج و آثار آنی و عینی دربردارند هیچ عاقلی جرأت عبور از بالای پلی که مهندسی در طراحی و اجرای آن نقشی نداشته را ندارد و یا جسم خود را به تیغ جراحی که فاقد تحصیلات و تخصص آکادمیک لازم است، نمی‌سپارد و همین ترس سبب عنایت ویژه به قشر مهندسان و پزشکان در جامعه ماست.
چندی پیش خبر تسریع عملیات اجرایی راه‌آهن گیلان و اختصاص ارقام محیرالعقول به آن پروژه در قیاس با ارقام ناچیز اختصاصی به پروژه راه آهن اردبیل، داغ دل اردبیلی‌ها را تازه کرد و علی‌رغم واکنش شدید و سریع نمایندگان مردم در مجلس به این تبعیض آشکار، جز وعده‌هایی که معلول مرور زمان برای نیل به صحت و سقم آن است، پاسخی قانع‌کننده از سوی آخوندی وزیر راه و شهرسازی و سایر مسؤولان کشوری ندیدیم.
غرور و امید مردم یک استان تحقیر و لگدمال شده بود، اما ظاهراً وزیر به این مسأله اعتنایی نمی‌کرد تا اینکه سوءمدیریت آشکار در ایستگاه راه‌آهن سمنان جان ده‌ها تن از هموطنانمان را گرفت و یک ملت را به عزا نشاند.
آقای وزیر! شاید سرپوش گذاشتن روی تبعیض در اولویت‌بندی پروژه‌های عمرانی در استان‌های مختلف و تهدید غرور و امید مردم یک استان در جامعه‌ای چون جامعه ما خطری را متوجه جایگاه وزارتتان نکند، اما شک نکنید عمق تلخی سانحه تأسف‌بار قطار در سمنان و تعداد جان باختگان این فاجعه به حدی است که علی‌رغم «بیمه بودن مسافران قطار» به تعبیر حضرتعالی، شما را از پرتگاه استیضاح سالم برنگرداند.
+++++++++++++++++++++
یادداشت از سید مصطفی جمشیدی