اگر مسلم ولایت‌پذیر نبود، هرگز امام او را برای سفیر بر نمی‌گزید

به گزارش تابناک مرکزی، سجاد یحیایی در یادداشتی ویژگی های بارز حضرت مسلم را به عنوان سفیر امام حسین برشمرده است و قائل به این مطلب شده است که قطعا نماینده امام بودن دارای ویژگی های خاصی است که سایر افراد جامعه از آن بی بهره اند.

متن این یادداشت بدین شرح است:

بسم الله الذی خلق الحسین لهدایتنا

خوب که به جنبه ظاهری قیام اباعبدلله می نگریم در می یابیم حضرت پس از حرکت از مدینه به سمت مکه هنگامی که با درخواست مردم برای قیام علیه حکومت مواجه می شود، رسولی ازجانب خود به عراق می فرستد برای باز بینی اوضاع و گزارش وقایع.

 حالا وظایف این فرستاده چیست؟ و اصلا لزوم فرستادن مسلم به کوفه با توجه به درخواست و عجز ولابه های مکرر مردم  «تا انجا که در یک روز ششصد نامه به دست حضرت رسید» برای پیشوایی سبط رسول الله چیست؟ مگر نه اینست که مردم یکبار توسط سلیمان بن صرد خزاعی توجیه شده بودند[۱]؟ مگر نه اینکه صد هزار شمشیر برای یاری حسین آماده بود؟ مگر نه اینکه جمع نامه های وارده براو به دوازده هزار نفر رسید؟"حال یا حسین این همه محافظه کاری برای چیست"؟؟ هنگامی که مسلم توسط حضرت دعوت به ماموریت میشود امام حسین به او توصیه هایی ابراز می کنند:تقوی، پوشیده داشتن امرخود، عطوفت و مهربانی با مردم. این فرستاده که در ادبیات سیاسی امروز "سفیر”[۲] نام دارد بالطبع باید دارای ویژگی های خاصی باشد که سایر افراد دستگاه از آن برخوردار نیستند مهم ترین ویژگی های مسلم شجاعت، دفاع از حق، و جانبداری به موقع حتی آن هنگام که در قصر ابن زیاد محاکمه می شد بود، که به تعبیر حضرت آقا از ویژگی های "انقلابی بودن ” است.

مسلم فهم سیاسی بالایی دارد ، صدر و ذیل کلام را می شناسد و جواب ابن زیاد را به خوبی می دهد « در اینجا پیشنهاد می گردد جلسه محاکمه مسلم در قصر ابن زیاد که در اکثر مقاتل و کتب روایی قابل مشاهده است مطالعه گردد » دریک کلمه مسلم مرد زمان بود "مرد زمان خود باشیم"

نکته جالب دیگری که در فرستادن مسلم به کوفه مشاهده می شود این است که طی این مدت که مسلم کوفه بود هیچ گونه نامه ای مبنی بر توجیه یا یادآوری رسالت او از طرف امام حسین نوشته نشده حتی پیامی این چند روز از طرف امام حسین دریافت نگردیده بلکه این مسلم بود که در شرایط خاص به حضرت نامه می نوشت و از حضرت کسب تکلیف می کرد و حضرت جواب نامه را میداد .بطور مثال آن هنگام که سختی و مشقت راه بر مسلم فزونی یافت بطوری که دو همراه مسلم بر اثر تشنگی کشته شدند مسلم بر حضرت نامه ای نوشت به این مضمون که دو همراه من کشته شدند و من این را به فال بد می گیرم واز این رو چنانچه اجازه دهید مرا از رفتن بدین سفر معذور دارید ودیگری را بجای من بفرستید. حضرت در جواب مسلم میفرماید من از آن بیم دارم که چیزی جز ترس نباشد که تو را وادار به استعفا کرده پس اندیه مکن و همان راهی که تو را فرستادم پیشش گیر.القصه اینکه تنها توصیه ای که حضرت می کنند در همان ابتداییست که مسلم را به این امر برمیگزینند:تقوا–پوشیده داشتن امرخود– عطوفت ومهربانی حال این که عده ای با همان لحن خاص خود که مختص کوچه وخیابان است بطور طلبکارانه از ولی امر خود آن هم نه برای کسب تکلیف و راه گشایی بلکه برای پوشیده داشتن اتهامات وارده بر خود طلب دستور میکنند و میگویند : ««اگر خود او به من بگوید نرو ، من نمی روم »» باید بداند امام جامعه هیچ گاه در کار فرستاده خویش دخالت نمی کند . توصیه ها و دستورات همان اول گفته شد.

[۱]هنگامی که مردم مرگ معاویه را شنیدند و یزید را بر سر کار دیدند و در یافتند حسین «ع» با یزید بیعت نکرده به در خانه سلیمان بن صرد رفتند و از او خواستند نامه ای با مضمون دعوت از امام حسین به منظور رهبری و پیشوایی آنان بنویسد ،جالب است که سلیمان در آن مجلس حجت را بر آنان تمام می کند و می گوید "چنانچه از پراکندگی و سستی در یاری اوبیم دارید وی را فریب ندهید”.جالبتر جواب کوفیان است ندا سر دادند :”ما با دشمن حسین خواهیم جنگید و در راه او جانفشانی و خود را فدا خواهیم کرد”خود سلیمان در نبرد کربلا حضرت را یاری نکرد و جز توابین بود.

والسلام علی من اتبع الهدی

مشهد المقدس سجاد یحیایی

انتهای پیام/