بعد از حدود صد سال از عمر سینما، قوانینی مورد توافق همگان بود، وجود فراز و فرودهای شدید داستانی، استفاده از بازیگران حرفه ای، جذابیتهای جنسی، خشونت و... ولی کیارستمی این قوانین نانوشته را بسیار ساده با فیلم هایش نقض کرد.
عصر ایران ؛ کاوه معین فر* - در بیمارستان ساعت 12 شب کنار
دوستی هستم که تازگی سکته قلبی داشته و هنوز تحت مراقبته، خبر را می
فهمم... می گویند به دوستم چیزی نگیم تا ناراحت نشه... چیزی نمیگیم... چی
بگیم؟ درگذشت عباس کیارستمی خیلی ناراحت کننده است، ولی از آن بدتر این احساس نارضایتی و مغبونی است که تمام دلم را در برگرفته، به هیچ عامل بیرونی هم ربط ندارد، همه اش با خودم فکر می کنم: چم شده؟ چه مرگمه؟ چرا این یکی فرق دارد با شنیدن خبر فوت یک هنرمند محبوب یا حتی یک عزیز ... تنها واژه ای که گاهگاهی به زبانم میاد یک «حیف» بزرگ است: حییییففف... حییییففف ... .
بعد از چند ساعت می فهمم دلتنگی بزرگی دارم، دلتنگیم برای توقف کارها و تجربه های جدیدی است که خودش و ما را در آن شریک می کرد، ساده و صمیمی اما عمیق، تا غایت عقل و دل و جان... فرقی هم نمی کند فیلم بلند باشد یا کوتاه، پوستر باشد یا شعر، عکس یا کتاب، ویدیو آرت یا حتی خاطره ای و خبری از او ... هر چه بود همیشه اینجوری بود: تحسین برانگیز، باهوش، متفکر، بدون حاشیه، تجربه گرا، خستگی ناپذیر، آپدیت، پیشرو و پرکار، پرکار، پرکار ... و همه این خصوصیات جمع شده بود در ترکیبی غبطه برانگیز از منطق و عشق...
بهر حال مرگ واقعیت مشترک زندگی تمام انسانهاست، کیارستمی به شهادت نوع زندگی و آثارش همواره طرف زندگی را گرفت و مانند آثارش برای او پایانی وجود ندارد، فقط برای علاقمندان به هنر کیارستمی، دلتنگی بزرگی باقی ماند، دلتنگی شریک شدن در چالشهای جدید منطقی ترین عاشق... .
*نویسنده و کارگردان
منبع: تابناک