وقتی منفعت طلبی؛ کلید دار مسجد را شریح قاضی میکند

به گزارش تابناک مرکزی، این روزها در این نوروز سیاست، اولین مقصد مسافران سیاسی، بی شک شهر کوفه است. آمار تصادفات در این روزها نسبت به مدت زمان مشابه سال گذشته رو به افزایش است و رشدی چشمگیری نسبت به گذشته دارد. اگرچه به گفته پلیس ماه، امسال در بهار سیاسی، کوفه بیشترین مسافر را در مقایسه با دیگر شهر ها پذیرا بوده است، اما از طرفی بیشتر میزان تصادف های سیاسی مرگبار نیز مربوط به شهر کوفه است. لذا از همه رانندگان خواهشمند است که با نهایت احتیاط رانندگی کنند. جاده های منتهی به بزرگراه سیاست به مقصد سعادت‌شهر لغزنده است.

در بازار کوفیان وقتی می شود با کیسه های زر رأی یک روحانی را با خوش خدمتی به خود جلب کرد و مهر تأیید او را پای انشای «احساس تکلیف» خود به یادگار داشت و برای تفاخر نسبت به مکلفین دیگر و تظاهر در میان آحاد مردم، آن را به دیگران نشان داد؛ وقتی اعتقاد را با «سکه» می شود قیمت گذاشت و با نشان دادن اندک اسکناسی، هوش و حواس را به خود جلب کرد و با پرداخت ثمن، اندیشه را خریداری نمود؛ وقتی می شود باور ها را با نطفه حرام زَر، بارور کرد؛ دیگر به چه می توان اعتماد کرد و که را می توان باور داشت؟ دیگر غیر از علی نماز را پشت سر که می شود خواند ؟

دیری ست در این دیار، مُهر فتوای شریح قاضی ها دشمن شاد کن است. دیگر نمی توان در نماز جماعت به زُبیر ها اقتدا کرد. دیگر نمی شود قرآن را به سبک سعد ابن ابی وقاص خواند. دیگر نمی توان طلب خیر از طلحه داشت. نمی شود مقلد ابوموسی اشعری هایی بود که در سیاست، از عمرو عاص ها مشاوره می گیرند. کسانی که هر چه در دیانت ماهرند، در سیاست عاجز و ناتوانند. در نسب‌شناسی سیاسی، اینها از نوادگان خلف بلعم باعورا هستند. دفتر این ها از بس که خط خطی است، هنوز خط و خطوط سیاسی شان مشخص نیست. در دفتر چرک نویس آنها، دست‌خط لاتین بیگانگان را به وضوح می توان دید. به فتوای اینان نمی توان مرد جهاد شد و اهل قیام بود. این ها اهل صوم و صلاة اند و تنها قائل به قعودند. افسوس که ما در این وا نفسا مقلد اینانی شدیم که به درد سجده های طولانی می خورند نه قیام های طوفانی.

قرار نبود به خاطر یک مشت گندم  چشم بر روی حقیقت ببندید و با عمر سعد دست دوستی دهید؛ وقتی قرار شد ایمان اعمال را روی ترازوی تزویر بسنجند و عقبی را با سکه سیاه دنیا معامله کنند، روح حق طلبی از کالبدتان پر کشید و جسم حقیقت در گودال غربت لگدمال شد. آنجا که پای دنیا به میان آمد، دست دنیادیده  لرزید، جرئت نکردید به بخت نَفس خویش پشت پا بزنید. اهل کوفه نبودید اما از شما چه پنهان، تا ابن مرجانه ها، سر کیسه تزویر را شل کردند، پاهای باورتان سست شد. شمشیر حمایت را دادید و سکه ننگین رذالت ستاندید.

بعضی ها که هنوز تکلیف فتنه عاشورا را ننوشته و در امتحانی که در خرداد رخ داد مردود شدند، حال چگونه با ژستی طلبکارانه، دم از بصیرت می زنند و از مردم تکلیف جدید طلب دارند؟! کسانی که هنوز بدهکار این ملت اند. اینها هنوز شیرفهم نشده اند که وقتی در شهریور درس های تجدیدی شان را از روی درماندگی امتحان ندادند، باید امتحان «جامانده»گی بدهند تا چنانچه قبول شوند به ادامه حیات خود بپردازند. اما همین هایی که هنوز به سن تکلیف سیاسی و اخلاقی نرسیده اند، برای رسیدن به تخت صدارت، صدای شان را کلفت می کنند و از احساس تکلیفی که بر دوش خود حس می کنند دم می زنند. روزگار عجیبی ست. در روزگاری که کبک آنها که تا دیروز پیش خود گمان می کردی لال مادرزادند، خروس می خواند، مادران باید بر بالین کودکانشان هر شب جای لالایی، قصه مردمان نمک به حرام کوفه را بازگو کنند، تا وقتی کودکانشان بزرگ شدند و نوبت امتحان آنها فرا رسید، این بار مبادا آنها نیز فریفته زر و زور و تزویر شوند و در این امتحان محتوم، مردود شوند.