رئیس سازمان سینمایی پیش از این بارها گفته بود، نامه‌های سرگشاده و اعلام موضع تریبونی به جای گفت و گوهای مرسوم در تصمیمات او و مجموعه تحت مدیریتش اثر معکوس می‌گذارد اما با صدور پروانه ساخت برای کرم پور و نیرومند خلاف این ادعا ثابت شد و در واقع راه تازه‌ای باز شد تا با حمله امتیاز گرفت.
شورای صدور پروانه ساخت فیلم‌های سینمایی در حالی با صدور مجوز تولید ده
فیلم سینمایی دست به اقدامی کم‌سابقه زده که در میان این لیست چهره هایی
حضور دارند که با جنگ رسانه‌ای علیه مدیران سینمایی کشور توانسته‌اند مجوز
تولید آثارشان را بگیرند؛ روشی که با توجه به کارآمدی‌اش، به نظر می‌رسد از
این پس، بیش از پیش مرسوم شود.
به گزارش «تابناک یزد»، در آخرین جلسه شورای صدور پروانه ساخت برای فیلمنامه های «طاووس مست» به تهیه کنندگی علی آشتیانی پور و نویسندگی و کارگردانی مجتبی راعی، «شیب» به تهیه کنندگی حبیب اسماعیلی، «پدیده» به تهیه کنندگی مصطفی شایسته و کارگردانی علی احمد زاده، «سردبیر» به تهیه کنندگی علی سرتیپی و کارگردانی مجید جوزانی و و «ناگهان بهاری که گذشت» به تهیه کنندگی، کارگردانی و نویسندگی مهدی کرم پور مجوز ساخت صادر شد.
اما این پنج فیلم، تنها نیمی از فیلم‌هایی هستند که در این نشست شورای صدور پروانه ساخت مجوز گرفتند و پنج فیلم دیگری نیز توانستند مجوز لازم را دریافت کنند که در لیست دوم نیز نام حسین نیرومند به عنوان صاحبین یکی از آثار سیاسی مشهود است، کما اینکه در لیست اول نام مهدی کرم پور به عنوان تهیه کننده یکی از فیلم‌هایی که احتمالاً پس از تولید حواشی خواهد داشت، به چشم می‌خورد.
در واقع آنچه انتشار لیست مطول و کم‌سابقه صدور پروانه ساخت را در یک هفته پراهمیت می‌سازد، حضور چهره‌هایی است که صدور پروانه ساخت برای آثارشان به بن‌بست خورده بود اما با انتشار نامه سرگشاده یا گفت و گوهایی علیه متولیان سینمای ایران، توانستند این سد را به سرعت بشکنند؛ روشی که پیش از این نیز به کار گرفته می‌شد اما معمولاً به این سرعت نتیجه بخش نبود و اتفاقاً گاهی نتیجه عکس داشت.
به گزارش «تابناک یزد»، در آخرین جلسه شورای صدور پروانه ساخت برای فیلمنامه های «طاووس مست» به تهیه کنندگی علی آشتیانی پور و نویسندگی و کارگردانی مجتبی راعی، «شیب» به تهیه کنندگی حبیب اسماعیلی، «پدیده» به تهیه کنندگی مصطفی شایسته و کارگردانی علی احمد زاده، «سردبیر» به تهیه کنندگی علی سرتیپی و کارگردانی مجید جوزانی و و «ناگهان بهاری که گذشت» به تهیه کنندگی، کارگردانی و نویسندگی مهدی کرم پور مجوز ساخت صادر شد.
اما این پنج فیلم، تنها نیمی از فیلم‌هایی هستند که در این نشست شورای صدور پروانه ساخت مجوز گرفتند و پنج فیلم دیگری نیز توانستند مجوز لازم را دریافت کنند که در لیست دوم نیز نام حسین نیرومند به عنوان صاحبین یکی از آثار سیاسی مشهود است، کما اینکه در لیست اول نام مهدی کرم پور به عنوان تهیه کننده یکی از فیلم‌هایی که احتمالاً پس از تولید حواشی خواهد داشت، به چشم می‌خورد.
در واقع آنچه انتشار لیست مطول و کم‌سابقه صدور پروانه ساخت را در یک هفته پراهمیت می‌سازد، حضور چهره‌هایی است که صدور پروانه ساخت برای آثارشان به بن‌بست خورده بود اما با انتشار نامه سرگشاده یا گفت و گوهایی علیه متولیان سینمای ایران، توانستند این سد را به سرعت بشکنند؛ روشی که پیش از این نیز به کار گرفته می‌شد اما معمولاً به این سرعت نتیجه بخش نبود و اتفاقاً گاهی نتیجه عکس داشت.
نیرومند که در دولت پیشین در مجموعه مدیریت سینمایی حضور بسیار پررنگی داشته و اکنون در قدرت نیست، در گفت وگویی ضمن انتقادات وسیع گفت: «حوزه فرهنگی در کشور ما نیاز به اصلاحات جدی و اساسی دارد و در قدم اول بایستی افراد دغدغه مند در این حوزه توسط نهادی مانند شورای عالی انقلاب فرهنکی انتخاب شوند و دست مدیران ناکارآمد را از حوزه کلان مدیریت فرهنگی و هنری در کشور جدا کنند... .»
کرم پور نیز در نامه‌ای که برخلاف گفته‌های نیرومند انعکاس وسیعی داشت، مستقیماً ایوبی را مورد حمله قرار داد و بدون اشاره به عدم صدور مجوز ساخت فیلمش که احتمالاً در زمان صدور پروانه نمایش نیز با چالش مواجه خواهد شد، فضای سینما در دوره ایوبی را بدتر از دوره شمقدری ارزیابی کرد که البته با واکنش ایوبی نیز مواجه شد.
او در بخشی در نامه‌اش نوشته بود: «ما در حوزه ی سینما فرقی بین جناح بندی های سیاسی حس نکرده ایم. همه یک رویه ی دِمُده و ساده انگارانه را ادامه می دهند. گیرم با نقاب‌ها و شعارهای متفاوت. اما عملکردشان یکی ست. چه بسا اصول‌گرایان چون به مسلمانی‌شان مطمئن بودند سر حرف هایشان هم بیشتر می ایستادند، این را اگر دیگران در خفا می گویند، بگذارید من به شما آشکار بگویم.»
او در بخش دیگری از نامه‌اش نوشته بود: «یادمان باشد که در همان دولتی که حالا مانند لولو از آن یاد می شود همه در این سینما فیلم ساختند. یادمان باشد در همان دولت قبل نتیجه فجر و اسکار و برلین یک خروجی بود. در همان دولت، فرهادی به اسکار معرفی شد. من و معادی و کیایی و نعمت الله پروانه ساخت و نمایش گرفتیم. در همان جشنواره ها فیلم کاهانی رد نمی شد. از فیلم ساز جوان خواسته نمی شد شب اختتامیه خودش از خیر جشنواره بگذرد. در دولت نهم، بیضایی هم فیلم ساخت.»
ایوبی واکنش‌ها به این سخنان را در چند جمله خلاصه کرد: «نقدها براساس محورها و شاخص های سینما باشد. اینکه اگر فیلمسازی مجوز ساخت و نمایش بگیرد حال سینما را خوب بداند و اگر نگرفت حال سینما را بد عنوان کند غیرمنصفانه است. حال سینما را به حال خودمان نباید گره بزنیم... دو سه سال پیش که سینما بحران هویت داشت و آن را فاضلاب و فاسد لقب دادند کسانی بودند که هیچ واکنشی به آن وضعیت نداشتند حالا حرف های این افراد برای من شنیدنی نیست.»
رئیس سازمان سینمایی پیش از این بارها گفته بود، نامه‌های سرگشاده و اعلام موضع تریبونی به جای گفت و گوهای مرسوم در تصمیمات او و مجموعه تحت مدیریتش اثر معکوس می‌گذارد اما با صدور پروانه ساخت برای کرم پور و نیرومند خلاف این ادعا ثابت شد و در واقع راه تازه‌ای باز شد تا با حمله امتیاز گرفت.
اگر قرار باشد مدیران پیشین سینمایی را از یک جهت مورد توجه و تقدیر قرار داد، مقاومت و ایستادن بر سر تصمیم‌شان -ولو تصمیم اشتباه - بود. هرچند ایستادگی بر سر هر تصمیمی لزوماً اتفاق مثبتی نیست اما نفس «ایستادگی» یک اتفاق مثبت است که اهالی سینما را نسبت به ثبات فضای سینما امیدوار می‌سازد، حال آنکه در شرایط کنونی، هیچ کس نمی‌داند تاریخ انقضای تصمیمات کلان سینمایی با کدام فریاد، نامه و حتی تلفن، منقضی می‌شود.
تابناک