به نام خدا
روزی روزگاری
خاطرات غلامعباس حسن پور
قسمت هشتاد و دوم
سال ۱۳۹۴ بعد از نماز جماعت در مسجد فاطمه الزهرا فاز یک شهرک بعثت اراک مشاهده نمودم یکی از اعضای هیئت امنای مسجد یک گونی پر از تسبیح های کهنه و پاره را از مسجد خارج
می کند تا آنها را دور بریزد .
به ایشان گفتم شما که
می خواهید تسبیح ها را دور بریزید این ها را به من بدهید تا تسبیح ها را به منزل خود برده ضد عفونی و بازسازی کنم .
تسبیح ها را به منزل آورده و در یک وان بزرگ ریخته و روی آن آب ولرم و مواد شوینده و وایتکس ریختم .
بعد از دوساعت که تسبیح ها خوب خیس خوردند ، آنها را کاملاً شستم . سپس به بازار رفتم و چند توپ نخ تسبیح و نخ قرقره ی های رنگارنگ خریداری نموده و به منزل برگشتم و به بازسازی تسبیح ها مشغول شدم در اول کار وارد نبودم و کم کم در این کار استاد شدم .
طی شش ماه بیش از دو هزار تسبیح را به اشکال مختلف و منحصر به فرد بازسازی نمودم مثلاً پنجاه تسبیح را به رنگ پرچم جمهوری بافته و آن تسبیح ها را به مدرسه دخترانه برده و جهت تشویق دانش آموزان به مدیر مدرسه تحویل دادم . دوباره به صورت ابتکاری تعدادی از تسبیح ها را به صورت ریلی بافتم که بسیار منحصر به فرد بود و شاید در ایران مثل آن تسبیه ها وجود نداشته باشد و تعداد زیادی هم تسبیح پانصد دانه ای مخصوص ختم صلوات ساخته و به خانم های نمازگزار مسجد فاطمه الزهرا تحویل دادم از آن پس در ساخت و بافت تسبیح استاد شده بودم .
اهالی محل تسبیح های پاره خود را جهت تعمیر به من
می سپارند و در ازای بازسازی هر تسبیح صد صلوات برای سلامتی امام زمان طلب
می کنم .
تا کنون هزاران صلوات بر محمد و آل محمد برای سلامتی امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف در ازای مزد باز سازی تسبیح ها فرستاده شده است .
خاطره ادامه دارد