مسعود امامی در گفتگو با خبرنگار تابناک کرمانشاه اظهار کرد: در سال ۸۳ بر اثر تصادف با ماشین از ناحیه پا دچار معلولیت شدم و از سال ۸۷ به ورزش روی آوردم، با ورود یک فرد معلول به ورزش علاوه بر تغییر روحیه فرد، نگاه مردم نسبت به او تغییر می‌کند و به او به عنوان یک ورزشکار حرفه‌ای و حتی یک قهرمان می‌نگرند.
وی افزود: در حال حاضر به دلیل کمبود بودجه، فدراسیون جانبازان و معلولین فقط چند رشته ورزشی برای معلولین همچون والیبال نشسته، وزنه برداری و دو و میدانی را تحت پوشش قرار داده و سایر رشته‌ها زیر نظر فدراسیون افراد سالم همان رشته برگزار میشود به عنوان نمونه پارا تکواندو که زیر نظر فدراسیون تکواندو است.
وی با اشاره به اینکه در سال ۹۴ به اردو تیم ملی دعوت شده، خاطر نشان کرد: اولین مسابقه‌ای که اعزام شدم همراه با تیم کرمانشاه در مسابقات لیگ دسته یک کشور در دزفول بود، در حال حاضر در سومین اردو تیم ملی برای مسابقات قهرمانی جهان هانگژو و بازی‌های پاراآسیایی به سر میبرم.
ملی پوش والیبال نشسته ایران در ادامه با بیان اینکه در مسیر ورزش حرفه‌ای سختی‌های بسیاری را متحمل شده، یادآور شد: عواملی که منجر به این شده والیبال نشسته ایران همیشه قهرمان المپیک و جهان شود برگزاری مسابقات مختلف است، در اولین دوره برگزاری جام حذفی ۱۲۴ تیم شرکت کردند که احتمالا حضور این تعداد تیم در والیبال نشسته از رکورد‌های جهان باشد، همچنین برگزاری مداوم مسابقات سوپر لیگ و دسته یک کشوری و مسابقات قهرمانی کشور باعث میشود ورزشکاران مستعد از طریق این مسابقات توسط مربیان کشف شوند و در نهایت اردو‌های مداوم تیم ملی که ورزشکاران در اوج آمادگی قرار می‌گیرند.
امامی با بیان اینکه سطح سوپر لیگ والیبال نشسته ایران را حتی می‌توان با فینال‌های جهانی و المپیک مقایسه کرد، یادآور شد: چرا که ورزشکاران ایران همه از بهترین‌های جهان هستند و سال گذشته همراه با تیم ذوب آهن اصفهان مقام سوم سوپر لیگ را کسب کرده و اکنون به فینال این دوره صعود کردیم و خوشبختانه شرایط خوبی دارم.
وی گفت: تفاوت والیبال نشسته ایران و جهان در مربیان و مسئولان دلسوز است که با جان و دل برای ورزشکاران تلاش می‌کنند و بزرگترین سختی در والیبال نشسته این است که خیلی کم در دید مردم بوده و تحت حمایت اسپانسر‌ها قرار نمی‌گیرد.
امامی تاکید کرد: خوشبختانه توانایی ادامه دادن ورزش حرفه‌ای را دارم و تا به حال هیچ مسئولی از استان و حتی شهر کوزران حمایتی از بنده نداشته و همواره با تکیه بر خدای متعال و توانایی خویش ورزش حرفه‌ای را ادامه دادم.