تابناک رضوی: همانطور که میدانید فرهنگ از نسل به نسل دیگر منتقل می شود و آموختنی است و در این مقوله ابراز احساسات نیز امری است یادگرفتنی و جزیی از فرهنگ است که از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود در جامعه سنتی ابراز احساسات درونی و پنهانی و بنوعی مسکوت است گذشتگان همیشه نگران خوشبختی فرزندان خود بوده اند اما هرگز از فرزندان خود نپرسیدن معنای خوشبختی از دیدگاه فرزندان چیست ؟فرزندان نگران مشکلات والدین هستن ولی اصولا به آنها کمک نمیکنن و دست از زیاده خواهی بر نمیدارند و از این نوع کنشهای خودخواهانه در جوامع سنتی زیاد به چشم میخورد از قبیل ازدواجهای اجباری و اسید پاشی در این راستا معنی می شود .
والدین در سنین کودکی به فرزندان خود مهرورزی میکنن و آنها را در آغوش میگیرند و در بزرگسالی مثل نامحرمان با آنان رفتار میکنند باید یاد گرفت و یاد داد که دوست داشتن را آشکارا ابراز نمود وقتی نسل گذشته دوست داشتن را تابو کرده اند وظیفه نسل جدید این است که تابو شکنی نمایند و به این خشونت نسلی پایان دهندو ساختارهای محدود کننده رابطه معقول و مشروع را به کنار نهند وقتی بچه ها در سنین کودکی دوست داشتن را تجربه کنن دیگر لازم نیست در سنین بزرگسالالی در رابطه خود با دیگران دست به آزمون و خطا بزنند جوانان برآمده از جامعه سنتی با نوعی سردرگمی در دوست داشتن مواجه هستن و خواستار تجربه گرایی در این رابطه با غریبه ها هستن و این موضوع تا سنین نامشخص ادامه خواهد داشت در چنین وضعیتی هیچگاه آرامش و خواست درونی تامین نمی گردد و انسانها در باتلاق احساسات گمراه شده فرو می روند و پیامد آن احساس شکست ،ناامیدی ،بروز خیانت ،تحمیل تجربه ناخوشایند به زندگی آتی افراد و سایر کژ کارکردها می باشد علاوه بر آن بقول روانشناسان بسیاری از افراد در جامعه سنتی "فقر در بیان احساسات " یا کمبود کلمات در ابراز احساسات دارند که به آن "الکسی تایمیا" میگویند (alexithymia (در فرهنگ ما این مریضی رسم شده است و این نارسایی هیجانی نوعی ساختار شخصیتی شده است از یکطرف در خلوت دلمان برای این و آن می سوزد و تنگ می شود و از طرفی وقتی بهم می رسیم انگار لال می شویم انگار یک نیرویی نامریی فراتر از وجودمان است که دهانمان را می بندد که چیزی در مورد دلتنگی نگوییم آنقدر در بیان احساساتمان الکسی تایمیک هستیم که صبر می کنیم وقتی عزیزی از دست رفت آنوقت برایش شعر میگوییم و نوحه میخوانیم و حسرت ناگفته هایمان را میخوریم .
باید این سکوت خطرناک و طولانی را شکست باید چه در گفتار و چه در کردار به همدیگر مهرورزی نماییم باید پدر به فرزندش بگوید که چقدر دوستش دارد باید فرزند با والدین خود صحبت کند شوخی کنند و بخندند باید فرزندانمان به مادران شان بگویند چقدر خوب است که تورا داریم مامان .
بیایید در بیان احساساتمان فقیر،ناتوان،بخیل و متعصب نباشیم ابرازمحبت باعث سلامت روان فرد و جامعه پیرامونی او میگردد .
بی تا باقری فام جامعه شناس
