در روز قیامت در موقف محشر، یعنی در آن تنهایی محض، ندا میآید: «اینَ الرَّجَبِیون»؛ یعنی کجایند کسانی که در ماه رجب، با خدای خود انس خاص گرفتند و نگذاشتند ماه رجب به راحتی از دستشان برود؟ پس معلوم است که با اعمال ماه رجب برای انسان یک نوع شخصیت خاص پدید میآید، یعنی رجبی شدن یک نوع وجود تکوینی و یک هویت خاص برای انسان به وجود میآورد که در عالم قیامت که حقایق ظاهر میشود، این شخصیت خاص آنها ظاهر میگردد. رجبی شدن، چیز ساده اعتباری مثل اسم گذاری روی افراد نیست که بدون رابطه با حقیقت افراد باشد.
به گزارش تابناک همدان، در عظمت ماه رجب، رسول خدا «صلواه الله علیه وآله» میفرمایند: ماه رجب؛ ماه عظیم خدا است که هیچ ماهی از نظر حرمت و فضل در نزد خدا همطراز آن نیست. حتّی در زمان جاهلیت ماه رجب را محترم میشمردند، و اسلام عظمت آن را مورد تأکید قرار داد. بعد فرمودند: انَّ رَجَبَ شَهرُ «الله» و شعبانُ «شهری» و رمضانُ «شهر امَّتی»، یعنی رجب ماه خدا است و شعبان ماه من است و رمضان ماه امت من است.
در ادامه روایت هست که آن ملک از زبان خدا میفرماید: «غافِرُ مَنِ اسْتَغْفَرَنی» من بخشنده آنم که از من بخشش خواهد. معلوم است استغفار ماه رجب، استغفار خاص است. عموماً یکی از ذکرهای ماه رجب ذکر استغفار است و به شکلهای مختلف هم آمده است، همه اش روی حساب است. آنجا که در گفتن استغفار، «ربّی» ندارد و میفرمایند: هر روز ۷۰ مرتبه صبح و ۷۰ مرتبه عصر بگوید: «اسْتَغْفِرُاللهَ وَ اتُوبُ الَیه»، چون در دامن ربِّ ماه رجب خود را قرار داده دیگر انسان واژه «ربّی» را نمیگوید، بلکه توجه و توبه اش به سوی «الله» است. حتماً متوجّه اید «الله» مقامِ جمعِ اسماء الهی است، لذا با دستور دادن به انجام این ذکر میخواهند قلب متوجّه «الله» باشد، همان طور وقتی که «ربّ» را در ذکر میآورند میخواهند قلب توجّه اش به مقام ربوبیت حق
باشد و لذا عرض ما این است که شکل این ذکرها روی حساب است و همان طور که روایت آورده باید گفت و در ایجاد حالات قلبی مطابق آن ذکر کوشش کرد تا نتایج فوق العاده آن إن شاءالله نصیب شما شود.
باز در رابطه با استغفار ماه رجب میفرمایند: ۱۰۰ مرتبه یا ۴۰۰ مرتبه در این ماه بگویید: «اسْتَغْفِرُاللهَ الَّذی لا الهَ الّا هو، وَحْدَهُ لا شَریکَ لَهُ وَ اتُوبُ الَیه»، یعنی از خدایی که جز او الهی نیست و یگانه و بی شریک است، طلب غفران و آمرزش مینماید و به سوی او جهت قلبم را قرار داده ام؛ که در این استغفار؛ «الله» را برای قلب خود ترسیم میکنی و یگانگی محض او را برای خود تفهیم میکنی و سپس «وَ اتُوبُ الَیه» را میگویی، یعنی من از حضرت «الله» که جامع جمیع اسماء الهی است، میخواهم که مرا ببخشد، آن اللّهی که قطب قلب من است و جز او نمیشود کسی اله و معبود جان من باشد و من به سوی چنین خدای یگانهای که تمام مقصد قلبم هست، آمدم. عجیب است اگر کمی به قلب خود عادت دهیم که این ذکر را با حضور بگو، میبینید حال و
هوایش عوض شد. روی «وَ اتُوبُ الَیه» با حضور قلب تأکید کنید و متوجّه باشید دارید میگویید: به سوی او آمدم. خوشا به حالتان با چنین کلماتی و چنین تصمیمی!
باز میفرماید بسیار بگو: «اسْتَغْفِرُاللهَ وَ اسْئَلُهُ التَّوبَه»؛ یعنی خدایا غفران و بخشش تو را طلب میکنم و تقاضا میکنم که توبه مرا بپذیری و به من نظر کنی. اوّلًا؛ میگویی: از الله یعنی از حضرت جامع همه خوبیها میخواهم مرا در بر بگیرد مثل دربرگرفتن کالایی که شما گرد و خاکش را پاک میکنید و وارد خانه تان میکنید- ثانیاً؛ میگویی: از او که فرمود: من دوست دارم بنده ام دستور دهد تا آن را عمل کنم، تقاضا میکنم به من توجّه فرماید، به من محل بگذارد. خوشا به حالتان با چنین کلمات و چنین تصمیمی!
روی بنماووجودخودم ازیادببر
خرمن سوختگان راهمه گوبادببر.
چون خودش در این روایت میفرماید: در این ماه «غافِرُ مَنِ اسْتَغْفَرنی»؛ بخشنده کسی هستم که توبه کند و بخواهد وارد یک حیات معنوی شود، آن هم حیاتی معنویای بدون هرگونه کدورتی از گناه و غفلت، پس باید با استغفار امید چنین حیاتی را داشت.
ادامه روایت هست که خدا میفرماید: «الشَّهْرُ شَهْری» ماه، ماه من است. چه قدر آدم دلش گرم میشود که کجا آمده است و با چه شرایطی روبه رو است. با زمانی روبه رو است که خداوند آن را به خودش نسبت داده. میفرماید: «وَالْعَبْدُ عَبْدی» بنده هم بنده من است. وقتی میفرماید: ماه، ماه من و بنده هم بنده من است، یعنی جا دارد که روح بنده با این ماه متّحد شود تا با صاحب این ماه ارتباط یابد. به ما خبر میدهد شرایط و مقامی است که من در این ماه بنده ام را برای خودم خالص میکنم. من و شما را در این ماه به عنوان بنده خودش مینگرد و آلودگیها و عصیان هایمان را نمینگرد. زمینه یگانه شدن بنده با خدا در این ماه فراهم است، این ماه عجیب است./ شفقنا