تابناک رضوی: برخی روزها حکایتی دارند. می آیند و می روند و حکایت شان هم خوانده یا ناخوانده به پایان می رسد اما حماسه سوم خرداد، قصه ای نیست که فقط صدرنشین یک روز از تقویم شود و با نسیمی که ورق می خورد به سوی فردا از یادها برود، چنان که خرمشهر، فقط یک شهر نبود، که گروهی یزید اندیش، آلوده پوتین و دزدانه بازو، بدان دست یازند و دگر باره بگریزند و تمام! نه، آمده بودند بمانند. خط نحسی که بر دیوارِ زخمیِ شهر نوشته بود "جئنا لنبقی" هنوز باقی است. اگر بر دیوار هم نمانده باشد در ذهن های غیرتمند چون زخمی ناسور، باقی است. می خواستند بمانند و برای خرمشهر هم به نام "محمره" شناسنامه صادر کرده بودند. اما همه رویاهاشان به کابوس بدل شد. آنان را بیرون راندیم و محمره، سجلی بود که بی صاحب و بی سندیت ماند و ما با سیلی از خون متجاوزان را بیرون راندیم و ثابت کردیم هم خرمشهر ماندگار است در کتاب عزت این ملک و هم سوم خرداد، روزی است که با تأسی به عاشورا جاودانه شد و مگر نه این که ما «دفاع مقدس» خود را با «عاشورا» تعریف کردیم و باز مگر نه این که «کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا» را باور کردیم تا هر روز بر مدار حسین(ع) بچرخد و مردمان هر عصر و نسل، بهره روزآمد خود و روزی نورانی خویش را از مکتب سیدالشهدا(ع) برگیرند؟ آری چنین است و از همین روست که عاشورا برای مردم هرگز کهنه نمی شود و به هر زبان که می شنوند نامکرر است و این عشقِ داغ ، هرگز به سردی نمی گراید و کربلا تا همیشه کانون توجه اهل بیت عشق است و ما خرمشهر خود را به کربلا گره زدیم و زلف سوم خرداد را نیز با عاشورا که ما به فرموده امام خمینی بزرگ (ره) «مثل امام حسین(ع) وارد جنگ شدیم» و درس آموخته از مکتب حضرتش، به انتخاب شهادت رسیدیم و در لحظه شهود نیز، دل و دیده مان به سمت کربلای حسین(ع) بود و لب هامان نجواگر یا حسین(ع)! ما خود را با عاشورا تعریف کردیم لذاست که روضه شهدای ما ذکر یا حسین(ع) است و باور داریم هر گاه روضه سیدالشهدا(ع) خوانده می شود. یاد همه شهدای حقیقت از" بدایت" روزگار تا "نهایتِ" تاریخ، تازه می شود. هر گاه سخن از کربلا باشد، همه زمین هایی که به خون پاک شهیدان معطر شده است نیز، حیات دوباره می گیرند و در این میان خرمشهر ما نیز این گونه است؛ زنده به نام مولا سیدالشهدا چنان که قهرمانانش از سید محمدعلی جهان آرا، تا عبدالرضا موسوی، تا بهروز مرادی و تا آن شبه قاسم، بهنام محمدی، تا آن شبه علی اکبر، محمد علی صفا، تا تفنگ داران دریایی که اقیانوس غیرت را آقایی می کردند تا پاسدارنی که "سبزجامه" شان، قسط بهار رنگ نخل های سربریده را می داد و تا بسیجیان و مدافعانی که خود را به کربلای تکلیف رسانده بودند تا همه شهیدان بی نامی که نشانِ بلندِ خود را با عاشورا تعریف کردند و خرمشهر را به کربلا گره زدند، همه و همه به باور ولایت و شهادت رسیده بودند و این را نیز بزرگ ترین سعادت می دانستند، از این پس نیز، نگاه به سوم خرداد و خرمشهر، این گونه خواهد بود و خدا کند نسل ما و نسل هایی که می آیند نیز بر این باور استوار باشند و هر گاه به این شهر و همه مناطق کربلایی دفاع مقدس پا می گذارند، یادشان بماند، این جا قطعه ای از کربلاست و حرمت باید نگهداشت حریم شهادت را و خدا کند یادمان بماند که چه دینِ سنگینی بر ذمه ماست. مراقب خرمشهر باشیم. این می طلبد تا بیشتر مراقب ایمان مان باشیم. دلیل اش را هم جهان آرا همان روز های مقاومت گفت؛ بچه ها شهر اگر سقوط کرد دوباره پس می گیریم. مراقب باشید ایمان تان سقوط نکند. درست گفت سید. خرمشهر را پس گرفتیم با ایمان هایی که تا آسمان قد می کشید امروز هم اما حکایت همان است. مراقب ایمان مان باشیم تا هیچ کس نتواند به ایرانِ ما چپ نگاه کند. به ایمان که قد بکشیم. وطن در حصن و حصار امن قرار می گیرد و هموطن هم به سلامت و سعادت می رسد. پس مراقب ایمان مان باشیم.
