"مواظب باشیم برای ادب کردن مدیران به چاهِ بی اخلاقی نیفتیم
آنچه برای یک فعال اجتماعی و رسانه ای مهم است این است که بر اساس اعتقاد، دانش و اراده اش، نظر دهد و وجدان فردی و آبروی اجتماعی اش را با مصالح و منافع معاوضه نکند و دراین وانفسای دنیای مجازی، بزرگترین خیانت را چه در برابر آنچه باید گفت و چه در برابر آنچه نباید گفت "سکوت" می دانم. اما در خصوص گفتگوی اخیر استاندار و بخشدار، چند نکته را لازم به ذکر می دانم.
۱. جامعه بعد از چند اتفاق اجتماعی که نشان دهنده نوعی تکبر و تحقیر است مثل داستان سیلی به سرباز، حساس شده و سوژه هایی مشابه در شبکه های مجازی ، بُرد خبری خوبی دارد. غافل از آنکه هر سوژه ای، جای خود را دارد. قطعا بین معتمدیان و عنابستانی فرق است و بین سرباز و بخشدار هم همچنین و بین کلمه با سیلی نیز همینطور. رعایت ادب توسط مدیران امری لازم است اما باید مراقبت کرد این نحوه نقد، منجر به بی اخلاقی و تهمت و غیبت نشود. ندیده شدن زوایای یک سوژه و یا ندانستن منظومه شخصیتی یک مدیر، می تواند قضاوتها را تغییر دهد.
۲. طبع جامعه، غالبا بر حمایت یکجانبه از قشر ضعیف نسبت به قوی است، حتی اگر فرد ضعیف، مقصر هم بوده باشد. مثلا در آن جلسه اگر پیرمردی عادی، همان جمله را به بخشدار میگفت، عملی غیر اخلاقی تلقی نمیشد و شاید حق هم داده میشد.
۳. نقد هر فردی بر دوبخش است. نقد عملکرد و نقد رفتار. اولی با محاسبه قابل سنجش است و دومی با استمرار. توصیف فردی پس از چندین نوبت مراوده در حالات مختلف، قابل سنجش است. کسانی که معتمدیان را میشناسند، او را فردی بااخلاق، آرام، محجوب و مردمدار توصیف کرده اند.
۴. نقد نیز فقط بیان وجه منفی نیست. بیان خوبی ها، امیدآفرین است و هم محرک. یکجانبه نگری و برخوردهای یکطرفه، به بی انصافی منجر خواهد شد. تسلط به قوانین، قدرت تصمیم گیری، روحیه میدانی، مردمداری، تعارف نداشتن با مدیران استانی و ملی برای منافع مردم، حداقل هایی است که در کمتر مدیری دیده ایم.
۵. نماینده دولت بودن، دولتی با ضعفها و نقدهای فراوان آنهم در روزهای نزدیک به انتخابات، برای عده ای شاید سوژه خوبِ انتخاباتی باشد غافل از آنکه رفتاری ناجوانمردانه است که جورِ ضعفِ دولت را نه با عملکرد مدیرانش، بلکه با رفتار لسانی یکی از مدیرانش، جبران کنیم و خسارت بزرگتر، کاهش سرمایه اجتماعی مردم به مدیران است آن هم در آستانه انتخاباتی دیگر.
۶. بارها برای همه ما ممکن است در بین همکاران یا دوستان، تندخویی کاری صورت گرفته و بعد مدت کوتاهی شرایط، عادی شده است. دقیقا مثل یک خانواده. درست است دعوای خانوادگی را نباید به غریبه کشاند اما در دعوای خانگی هم نباید مداخله کرد چراکه دخالتها موجب کینه و نفاق و جدایی میشود.
۷. گاهی این حواشی مارا از اصل دور میکند. چرا یک خبرنگار مصوبات سفر را تحلیل کارشناسانه نکرد؟ چرا حتی یک نفر نپرداخت که پیشنهادها برای کدکن چه بوده که انجام نشده و چه مواردی تصویب شده است و خاصیت این مصوبات چه خواهد بود؟ چرا اصل را گم میکنیم؟!
۸. به عنوان یک مستمع فایل صوتی که به طور ناشیانه توسط خود بخشدار ضبط شده است، حرفهای بخشدار را بسیار غیرمدبرانه و تفرقه افکنانه دیدم. شاید کسانِ غیربومی ندانند این تلقی چقدر میتواند برای ذهنِ مردم، مخرب باشد در حالی که جنس حضور استاندار و روح مصوبات و تایید اعضای شورای شهر کدکن، خلاف ادعای کم توجهی به کدکن را اثبات میکند و فرافکنی، ساده ترین روش برای فرار از مسئولیت است.
۹. توقع میرفت روابط عمومی استانداری، به موقع پاسخ مناسب و توام با متانت را منتشر می کرد تا زمینه سواستفاده برای عده ای فراهم نگردد.
امیدوارم در این روز عزیز، دلهایمان و اراده هایمان معطوف بر همدلی و تدبیر برای حل مشکلات مردم شریف گردد و مردم را طعمه اطماع و اغراض خودمان نکنیم انشالله.
نیمه شعبان ۱۴۰۰
