تابناک رضوی: فرمانده گفت: جنگ است. تعارف برنمی دارد. هرکس حاضر است روی مین بروده بیاید این سمت. هرکس هم ماند برایش در واحد های دیگر، برنامه داریم. کسانی که می خواهند با ما بمانند باید آمادگی رفتن روی مین را هم داشته باشند! آن روز رزمندگانی که آمده بودند به همان جایی رفتند که فرمانده اشاره کرد. فقط چند نفری کمتر از انگشتان دو دست روی زمین ماندند که با همان ماشینی که آمده بودند، راهی واحد های غیر عملیاتی شدند. آنان که ماندند یعنی آماده سخت ترین عملیات ها بودند. در عمل هم ثابت کردند بسیجی مرد میدان های سخته. البته یک نفر هم روی مین نرفت. فقکر هم نمی کنم در جنگ هم چندان نفراتی این کار را کرده باشند. مهم این بود که آمادگی جانفشانی در رزمندگان باشد که بود. بسیجی ها آن روز ها تا اینجا پای کار بودند. دیگر رزمندگان ارتشی و سپاهی و جهادی هم چنین بودند که از معرکه ای چنان، سربلند بیرون آمدیم. امروز هم به نگاهی چنان نیاز داریم که در جامعه فراگیر شود. نه این که بحث از جنگ باشد، نه. سخن از روحیه ایثار و ایستادن پای آرمان هاست که اگر در جامعه رونق داشته باشد، کسادی از بازار زندگی مردم رخت برخواهد بست. این که گرفتار می شویم و پای مان در چاله های مصائب می شکند به این خاطر است که به بلوغ همگانی همت و تلاش و عقلانیت نرسیده ایم که اگر برسیم دوباره معجزه ها خواهیم دید که از میان خودما برمی خیزد. این که بر فرهنگ بسیجی تاکید می کنیم به خاطر آن است که این فرهنگ خواستن را به توانستن تبدیل می کند و به اخلاص و ایثار غنا می بخشد و راه را باز می کند. چند باری امتحان کردیم و نتیجه گرفتیم. باز هم به امتحان برخیزیم....
