تابناک رضوی: این شب ها و روز ها که به نام مبارک سید الشهدا، شکوهی معرفتی یافته است لحظات زمان هم چون ذرات زمین گویا غنی سازی شده اند. آدمی بیشتر تامل می کند. نشانه می بیند و حرکت های تازه اش به فهمی تازه ارتقاع می یابد. این ارتقاع به ارتفاع فهم می انجامد.
در روشنای همین آیات است که به درسی تازه می توان رسید از جمله تامل در این که؛ موضوعات بسیاری هست که می توان بدون موضع گیری از آن گذشت. می توان با ورود به آن، به فکر طراحی به قاعده برد_برد بود. تاریخ کم ندارد از این موضوعات که فراوان هم دارد. حتی خیلی از امور هم هستند که به باخت_ باخت انجامیده اند اما مواردی هم هست که نمی توان با آن مواجهه ای چنین داشت بلکه باید به صراحت اعلام موضع کرد و به قاعده برگزاری فینال بدان نگریست که حتما برد و باخت دارد.
فکر می کنم، کربلا و نهضت حسینی را می توان مهمترین اتفاق تاریخ دانست که حتما نیازمند اعلام موضع صریح است و پایانش برد یکی و باخت دیگری است. نمی توان بی طرف بود که باید طرفداری و نقش آفرینی کرد. نمی شود سر خود گرفت و به طریق عافیت رفت. حتی نمی توان به احتیاطات آنچنانی گرفتار آمد و برخاستن را موکول به آمدن حسین،علیه السلام، کرد آنگونه که سلیمان بن صرد خزاعی که از زعمای شیعه در کوفه بود انجام داد.نه، نمی شود.
کربلا عرصه صراحت و صداقت است از آن نوعی که حبیب بن مظاهر و مسلم بن عوسجه را از کوفه به کربلا می رساند و زهیر بن قین را به لحاظ معرفتی و مذهبی به هجرت وامی دارد تا به خیمه امام برسد. آن گونه که جوان نصرانی را به اوج مسلمانی می رساند. کربلا را نمی شود با تردید و اما و اگر خواند. این از راه به در شدن است. حتی کسانی که زبان به پند و نصیحت امام می گشودند هم راه به فیروزی و فلاح نمی برند که رستگاری در همراه حسین بودند و به قاعده او زیستن است. در کربلا آدم بی طرف نداریم.
هرکس در شمار حسینیان نبود بر آنان بود. کسانی که آینده نگرانه مآل اندیش، در کنار لشکر عمر سعد بودند و حتی یک تیر هم پرتاب نکردند و سنگی هم نزدند باز در شمار قتله نینوا یند و مشمول لعن اولیا. این ماجرا تا همیشه ادامه دارد و نمی توان حاشیه نشست و بی طرفی پیشه کرد که فینال زندگی معنوی را برد و باختی بزرگ است که لاجرم دامن گیرمان می شود.
این مراقبت دائمی را می طلبد تا رفتار مان را نو به نو حساب کنیم تا ببینیم به حکم کتاب چه جایگاهی داریم. این هم فقط برای زمان جنگ در کربلای ۶۱ هجری قاعده سازی نشده است بلکه باید همیشه بدان توجه داشت. یعنی همین امروز هم باید بدانیم در فینال معرفتی حیات برنده و بازنده وجود دارد. عاقلان گرفتار قدم های پیش رو نمی شوند بلکه به افق های پیش رو نظر دارند، به ابدیتی که زندگی همگان را در بر می گیرد. برای این هم طرف حسین می ایستند و پرچم مکتب حضرت او را برمی دارند که برنده واقعی و همیشگی عاشوراست.
با پرچم او راه را باز می کنند. این طرف بینی و پرچم برداری هم خیلی فراتر از محبت های احساسی و شور های زودگذر که تنیده در عقلانیت و عمل است. باید در تیم قهرمان بود تا مدال گرفت و الا حتی هواداران هم گردن آویز نمی گیرند. باید زندگی را حسینی ادامه داد تا در شمار برندکان نهایی صاحب عنوان شد.عنوانی که برای همیشه می ماند و ابدیت ما با آن گره خورده است. توجه داریم که راه حسین همیشه باز است حتی اگر در برگزاری مراسم، محدودیت باشد.
به راه بیاندیشیم که رسم حسین حرکت کردن است. در حرکت هاسات که عیار ها مشخص می شود. حرکت کنیم که رسم همیشه حسین این است و کاروانی که در هشتم ذی الحجه از عرفات به راه افتاد هنوز و همیشه در حرکت است. خود را به کاروان برسانیم....
