تابناک رضوی: سردارِسرلشکر باقری بخواند:
این یادداشت، که از سر تکلیف و با نیت قربتا الی الله و مستظهر به بسم الله الرحمن الرحیم، تحریر می شود، مخاطب خاص دارد! در درجه اول ستاد محترم فرماندهی کل نیروهای مسلح و سرلشکر باقری است و فرماندهان محترم کل ارتش و سپاه و در درجه بعد فراکسیون ایثارکران مجلس و در جایگاه بعد همه متولیان بحث ایثارگران در نهادهای مختلف نظام. شاید هم چون مخاطب خاص دارد بهتر بود به شکل نامه تنظیم می شد اما دیدم در نوشتاری چنین "از" و " به" جور در نمی آید. باید می نوشتم از: یک روزنامه نگار به حضرات فلان و فلان و فلان اما برای خودم محلی از اِعراب، ندیدم هر چند خود را خاکِ پای رزمندگانی می دانم که در برابرلشکر اَعرابِ بعثی عراق و حامیان 82 ملیتی اش ایستادند لذا تصمییم گرفتم به عادت مالوف رسانه ای قلم بزنم با یک پرسش مهم که ذهن را قلاب کند و به دنبال خود بکشد؛ حکم کسانی که بعد از 27 تیر 1367، یعنی پذیرش قطعنامه 598 به شهادت رسیدند چیست؟ تعجب نفرمایید از این سئوال چون حضرات، سابقه حضور در جبهه را به قبل و بعد ازپذیرش قطعنامه تقسیم کرده اند؛ قبل از قطعنامه را به عنوانی می خوانند که بعد از 27 تیرماه را شامل نمی شود! یاد دوستان نبوده است انگار که ما از 27 تیر 67 تا 29 مرداد همین سال که آتش بس اعلام شد، یک روز راحت نداشتیم و عملیات مرصاد و تک های گسترده عراق که تا نیمه های خوزستان آمدند، در بازه زمانی 27 تیر- همان زمانی که برایش ارزش عملیاتی قائل نیستند- اتفاق افتاد. در همان زمان بود که رزمندگان به قیمت جان قد راست کردند تا قامت کمان نکند ایران. شهید دادیم آن روز ها. در ازدحام تیر و ترکش، پر پر شدند فرزندان وطن. به اسارت رفتند مدافعان انقلاب، لحظه ای کم نگذاشتند که بسیار هم گذاشتند اما در معادلاتی که روی کاغذ خلق کرده اند حضرات، آن همه از جان گذشتگی و ایثار نادیده گرفته شده است. البته بحث مطالبه گری نیست از طرف ایثارگران که آنان خود را بدان مجاهدت ها مکلف و هنوز خویش را به انقلاب و ایران و اسلام بدهکار می دانند. نه ادعایی دارند و نه توقعی اما آیا ما هم نسبت به آنان دینی نداریم؟ آیا باید با رفتار مان سوهان بکشیم به روان برخی از یاران مان؟ نمی دانم چه باید گفت و نمی خواهم تلخ زبانی را، فقط می خواهم به این نکته توجه دهم که سابقه جبهه رزمندگان باید جوری باز تعریف شود که به جای مرکز ثقل پذیرش قطعنامه 598 از سوی ایران، 29 مرداد، روز آغاز آتش بس، تعریف شود و عملا سوابق از "قبل از قطعنامه و بعد از قطعنامه" به "قبل از آتش بس و بعد از آتش بس" تبدیل شود. این احقاق گوشه ای از حقوق رزمندگان است که می تواند از باب تکریم آنان، توسط مسئولان محترم، انجام شود. آن نسل هم که بیشتر شان باز نشسته شده اند و چندان بار ریالی هم برای دولت نخواهد داشت اما اصلاح این تصمییم نادرست، می تواند تعظیم باشد در برابر عظمت فرزندان ایران که برای پایداری وطن تا مرز جان رفتند. می تواند قدردانی باشد از دلاورانی که در عملیات مرصاد، داعشیان زمان را کمر شکستند و اقتدار ایران زخم خورده و انقلاب را به رخ کشیدند. ادای دینی باشد به کسانی که خوزستان و بسیاری از مناطق دیگر را دوباره از متجاوزان صدامی، پس گرفتند. امید واریم متولیان امر این مسئله را مجدد بررسی و به احقاق حق اقدام کنند. این می تواند ادای دینی باشد به دینی ترین و ملی ترین و انقلابی ترین فرزندان ایران که سند سرفرازی را با خون امضا کردند.
رونوشت:
دیوان عدالت اداری، جایگاه های تصمیم ساز و تصمیم گیر و هرکس که فکر می کند با اصلاح این تصمیم حق رزمندگان اسلام را احقاق کند.
