همه جا صحبت از افزایش نرخ طلاق هست...
همه جا صحبت از آسیب دختران و پسران جوان هست...
اما در ده سال آینده اپیدمی بچه‌های طلاق واقعیت مدارس و نظام تربیتی ایران است.
بچه‌هایی که شریکی بزرگ میشوند و آسیب‌دیدگان حقیقی اوضاع ناهنجار امروز ایران من هستند.
بچه‌ها در ارتفاع پایین دارند حرفهای ما را میشنوند و کارهای ما را می‌بینند...
بچه‌های طلاق زیر دست ناپدری و نامادری حال خوبی ندارند.
تکثیر رو به افزایش بچه‌های طلاق معضل فردای نزدیک ایران است.
کاری از دست کسی بر نخواهد آمد اما نسلی که دارد وارد جامعه میشود؛
آسیب دیده است...
مقصر این آسیب من و تو هستیم...
باید برای مدیریت جامعه بسیار بزرگ بچه‌های طلاق احساس مسئولیت کرد.
شریک زندگی سابق خود را به زندگی شریکی آموزش بدهید.
یک شوهر یا زن بد لزوماً پدر و مادر بد نیست.
مجبوریم شرایط را از هم تفکیک کنیم.
شوهر بد شما شاید هنوز عشق بچه‌ها باشد...
زن بد شما شاید هنوز مهربان بچه‌ها باشد...
زندگی شریکی را میشود با شریک سابق زندگی دوباره یاد گرفت...
لزومی به برگشت نیست...
تنفر خود را از بابا و مامان به بچه خودتان منتقل نکنید،
بچه پدر و مادرش را دوست دارد..،
بچه‌های طلاق را تنهایی بزرگ نکنید...
هیچکس تنهایی بزرگ نمیشود....
انتهای پیام/*