تابناک رضوی: حیات را نیمی زه خاک است و نیمی بر افلاک. جسم است و حکایت خاکی بودنِ انسان و جان است و حکایت " ونفحه من روحی" و این هر دو گرامی را باید ارج گذاشت که انسان به تمامه در حضرت دوست ارجی دارد و قربی و لذاست که برای او و سلامت و سعادتش نسخه های گونه گون می نویسد. طبیبان را قدرت درمان گری می بخشد و راه سلامت سازی را به دست شان می گشاید و حکیمان را نفسی قدسی و سعادت بخش می دهد و از هم افزایی این دوست که دوگانگی وجود انسانی به سلام می رسد. در ماجرای کرونا هم قصه به همین قاعده است و برای نجات از آن نیز باید در مطب طبیب نشست و در کلاس حکیم برخاست که این دو، به مثل، دو بالند برای پرواز از دامگه کرونا.دارد، درد را تسکین می دهد و دعا، آرامش می آفریند تا زمینه درد را کنترل کند که استرس را "ام الامراض" می توان نامید که کرونا هم در سیاهه آن نوشته شده است. باری، برای پنجه در پنجه شدن با این بیماری زمینی و جهانگیر باید به آرامشی آسمانی هم رسید لذا حکیمان در کنار طبیبان راه را نشان می دهند و در همین هنگامه بود که رهبر حکیم انقلاب، دیده ها و دل های دچار طوفان شده را به دعای هفتم صحیفه سجادیه توجه دادند که به حق آرامش آفرین است. منتهی انسان باید جامه فراموشی از تن به در کند، غبار از دیده برگیرد و دل را آماده درک مفاهیم کند و بعد کشف رازها در این ساحت بپردازد. دعا چندان طولانی نیست اما اینجا به نیت تیمن و آغاز رجوع به صحیفه فرازی چند را می خوانیم تا بدانیم که می توان در شدائد هم به آرامش رسید و از دل بن بست ها هم راه گشود به وادی امن و گسترده. در این دعا که با " یا مَنْ تُحَلُّ بِهِ عُقَدُ الْمَکارِهِ، وَ یا مَنْ یُفْثَأُ بِهِ حَدُّ الشَّدائِدِ، وَ یا مَنْ یُلْتَمَسُ مِنْهُ الْمَخْرَجُ إلَى رَوْحِ الْفَرَجِ." شروع می شود چنین می خوانیم: "ای آنکه گرهِ کارهای فرو بسته به سر انگشت تو گشوده می‌شود، و ای آن که سختی دشواری‌ها با تو آسان می‌گردد، و ای آن که راه گریز به سوی رهایی و آسودگی را از تو باید خواست." و در ادامه نیز کلمات جان می یابند و جان می بخشند و توجه می دهند به حقیقت های عالم که؛ "آنچه تو بر من وارد آورده‌ای، هیچ کس باز نَبَرد، و آنچه تو به سوی من روان کرده‌ای، هیچ کس برنگرداند. دری را که تو بسته باشی. کَس نگشاید، و دری را که تو گشوده باشی، کَس نتواند بست. آن کار را که تو دشوار کنی، هیچ کس آسان نکند، و آن کس را که تو خوار گردانی، کسی مدد نرساند." و این یعنی باید نگاه به بالا داشت و برای بلا رفتن قید و بند ها را گشود و به عبودیت رسید. باید ناتوانی خویش را با وصول به رحمت خداوندی به توانایی تبدیل کرد و با کرم او غنی سازی کرد خویش را و از او خواست همه خواستنی ها را چنان که امام سجاد(ع) چنین می خواهد و می خواند: " ای پروردگار من، به احسانِ خویش دَرِ آسایش به روی من بگشا، و به نیروی خود، سختی اندوهم را درهم شکن، و در آنچه زبان شکایت بدان گشوده‌ام، به نیکی بنگر، و مرا در آنچه از تو خواسته‌ام، شیرینی استجابت بچشان، و از پیشِ خود، رحمت و گشایشی دلخواه به من ده، و راه بیرون شدن از این گرفتاری را پیش پایم نِه." باری، راه ها به ساحت ربوبی حضرت حق ختم می شود و آغازش نیز از همان جاست پس باید رابطه خود را با خدا چنان تعرریف کرد که هیچ گاه تنها نمانیم و همزاد مصائب، گشایش ها را هم تجربه کنیم. که " ان مع العسر یسری" قول صادق خداوندی است. پس راه خاکی را، مسیر زمینی درمان را به مطب طبیبان بریم و صراط مستقیم استشفا را – برای همه جهانیان- به مکتب آل الله بریم که عنایت شان عام تر از خورشید همه جهان را در بر می گیرد.
