تابناک رضوی: ایران، همان جغرافیایی که در خویش، نه گربه، که شیر خفته ای دارد، توسط حضرت خداوندگار فرش شده است زیر پای همه ایرانیان و کسی نمی تواند خود را مالک الرقاب آن بداند و دیگران را اضافی ببیند و برای راندنشان از این دیار به هر کاری دست زند.
پرچم ایران، پرچم سه‌رنگ جمهوری اسلامی ایران، نشان عزت همه ایرانیان است و کسی نمی‌تواند آن را به حصار خویش درآورد و فقط آن را سر خانه خود و دوستان و هم‌اندیشان خود قرار دهد.
پرچم ایران نه‌تنها در همه پهنه وطن که هرجای دنیا که نام ایران هست، در اهتزاز است. لذاست که همه ایرانیان هم بر آن غیرتی روزافزون دارند و هر کجای جهان و از سوی هر فردی که به این پرچم و آن جغرافیا، کسی چپ نگاه کند، انگشت یک ملت را در چشم خود خواهد دید.
باری، مردم پرچم را نشانِ وطن و آیت وحدت می‌دانند و برایش به عظمتی که برای میهن قائل‌اند حرمت می‌گذارند اما در کنار پرچم وطن، شهید ایستاده است که خود پرچم نامیرا و فراتاریخی ایران است، و ایرانیان به هر سلیقه و گرایش، به هر زبان و نژاد و حتی به هر دین و آیین، برای شهیدان وطن، حرمتی تام و تمام قائل‌اند که هرگز دچار نقصان نمی‌شود چه شهدا برای همه وطن و برای همه انقلاب و همه اسلام برخاستند و به جان در برابر دشمن متجاوز، سد بستند و حق هم همین است که همه مردم ایران تا همیشه حرمت‌دار رشادت فدائیان وطن باشند که ایران، خود، نیز در شکوه نام و یاد شهیدان خویش به وحدت تام می‌رسد.
این می‌طلبد تا همگان نگاه خود را به این مفهوم متعالی چنان ارتقا دهند که بخشی از زمان خود را به خوانش سلوک و درس گرفتن از سیره آنان اختصاص دهند. اینکه مقام معظم رهبری ذکر و یادشان را کمتر از شهادت نمی‌دانند بدین معناست که باید با احیای امر شهادت، هم ادای دین کنیم به شهدا و هم این امید را به وطن بدهیم که اگر باز دستی آلوده دراز شد یا حتی چشمی به زخم به این سو نگاه کرد، «نسل شهیدان» و شاگردان مکتب غیرت آنان هستند که آن دست را به تیغ کشند و آن چشم را به میل داغ. نسل شهیدان هستند تا هیچ تندبادی نتواند غباری بر پرچم ایران بنشاند.
هستند شاگردان شهیدان که اگر دشمن پای از پای بردارد، قلم آن پا را خرد کنند. این را دنیا بداند و می‌داند هم که با "شهید" و با مفهوم بلند "شهادت" نمی‌توان و نباید شوخی کرد. این را خود ما هم باید بدانیم که به جدیت مراقب رفتارمان باشیم تا حرمت شهدا را خراش نیندازیم.
مراقب باشیم از نام و لباس اینان که محور وحدت هستند پرچم تفرقه نسازیم. مراقب باشیم و مراقب باشند آنان که متولی رسمی ترویج فرهنگ شهادت‌اند کاری نکنند که به سود برخی، دیگران را از مجلس شهدا دلسرد کنند و برانند. این اولین و تلخ‌ترین کفران نعمت وجود شهداست که به نام آنان و دفاع از آنان، ملتِ به وحدت‌رسیده را چند شقه کنیم.
هرکس شهدا را قبول دارد باید برای ارتقای وحدت ملی و توسعه همدلی بکوشد. هرکس می‌خواهد بر سفره رضایت شهدا بنشیند باید به رسم شهدا رفتار کند که نه برادر و هم‌وطن که حتی بعثی زخمی‌ای را که تا آخرین گلوله‌اش را شلیک کرده است هم به اهدای خون یاری می‌کردند.
امروز معتقدم همه ما باید رفتار خود به ویژه رفتار سیاسی خود را با شهدا تراز کنیم و در جبهه آنان حرکت کنیم نه اینکه آن قامت‌های به‌آسمان‌قدکشیده را در اندازه بازی‌های سیاسی خود کوچک کنیم. البته آنان کوچک نمی‌شوند اما گناه کوچک‌پنداری آنان هم کفرانی عقوبت‌زاست. آن که می کوشد با شهدا چنین معامله ای بکند نه تنها خود و جریان و حزبش، رشید نخواهند شد که این بازی کودکانه آنان را در خویش گرفتار خواهد کرد. شهید، نشانه خداباوری است.
چراغ فروزان راه حق است. نمی توان آن را در کلبه خودخواسته ها به حصار کشید. مگر می توان خورشید را به چهاردیواری جناحی برد که کسانی بتوانند با شهدا چنین کنند. آنان عرض خود می برند و زحمت را به ملت روا می دارند اما خدایی هست که انوار شهیدان خویش را چنان برکشد که دنیا را روشنای چشم باشد.
باری، شهید محور وحدت است و روز شهید را هم باید بسان یوم اللهی ببینیم که تاریکی ها را می درد و غبار ها را فرو می شوید تا دگر باره به نام شهدا، برای ایران، در کنار هم بایستیم.
به نام شهدا، خاطرات ناخوش را از یاد بریم و برای شهد کامی مردم بکوشیم. این شکرانه نعمت وجود شهداست. به شکر و سپاس برخیزیم این نعمت های ماندگار را....
