در اواخر دهه شصت و در آستانه ورود به دهه هفتاد، قصه های مجید از جمله فیلم های تلویزیونی مورد علاقه نوجوانان و جوانان بود.در یکی از قسمت ها مجید از معلم می پرسد: اقا چیزی هم هست که ادم بخورد و کله اش بکار بیفتد؟ و معلم از فسفر و خواص میگو برای مجید می گوید. اما خیلی زود یاداور می شود که اگر درس نخونی و سر به هوا باشی و فعالیت نکنی، نه میگو نه ماهی، حتی اگر نهنگ هم بخوری فایده نداره آقا مجید. اگر قرار بود کسی با خوردن میگو و ماهی و...ترقی کند مرغ ماهی خوار الان بزرگترین دانشمند عالم بود.
بااین وجود بعد از کلاس، همین موضوع سوژه ای شد تا مجید، رسیدن به آرزوهای خود و طی مدارج عالی را با خوردن میگو دنبال کند.
از قضا نخود هم مانند غذاهای دریایی و حبوبات دیگر سرشار از فسفر است. فسفر هم برای حافظه و مغز انسان خوب است و می تواند در زمره مواد غذایی قرار بگیرد که نیازهای جسمی انسان را تامین می کند و لذا توصیه و یا دستور خرید و مصرف نخود را می توان ارج نهاد و در کنار آن البته توصیه های آقای حیدری-معلم مجید- را هم فراموش نکرد و در کنار مصرف نخود، درس خواندن و تلاش و فعالیت و زحمت کشیدن را نیز توصیه و تشویق نمود.
حوزه آموزش و پرورش و مدیریت آن، هم حکایتی مشابه دارد. گرچه شاید تصور شود مثلا مصرف نخود می تواند بر حافظه و مغز مدیران تاثیر مثبتی بگذارد و با تقویت تمرکز و قدرت یادگیری اصول مدیریت، نتایجی داشته باشد یا مثلا هزینه کردن بسیار برای داشتن یک دکوراسیون شیک و چشم نواز، با تقویت انگیزه ی ماندن در مسئولیت بتواند تلنگری برای برداشتن گام هایی در مسیر پیشرفت باشد اما آموزش و پرورش به چیزهایی بیش از اینها نیاز دارد.
مدیریت در حوزه آموزشی برای آنکه بتواند از قعر جدول شاخص های آموزش خودش را بالا بکشد اول باید مسیر درست را انتخاب و طی کند. شمِّ مدیریت صحیح و بهینه داشته باشد. عزت نفس و اراده ی پیشرفت داشته باشد. دلبستگی به میز نداشته باشد و فهم درستی از نقش سرمایه ی انسانی در تحقق توسعه داشته باشد. تربیت انسان توسعه یافته را مقدمه ی توسعه بداند و دانش مدیریت را برای تولید انسان های بادانش و خلاق بکار بگیرد.
اینها اگر باشد به فسفر و میگو و نخود نیاز چندانی نخواهد بود و همین که انسان فهم درستی از دانش، از آموزش، از پرورش و از توسعه داشته باشد برای اینکه "کَله اش" بکار بیفتد کافی است(و البته لازم) و اگر این درک نباشد بقول معلم مجید نهنگ هم بخورید فایده ای ندارد و اگر به این نخود خوردن و دکوراسیون گران قیمت و ژست های پشت تریبون و امتیاز دادن های پیاپی برای حفظ موقعیت باشد "مرغ ماهی خوار" استعدادهای بسیار بیشتری خواهد داشت.
و لذا باید در کنار اکثریت قریب به اتفاق انسان های فرهیخته و دلسوزی که در عرصه آموزش و تربیت نسل آینده ی میهن سخت می کوشند، مدیریت این عرصه نیز چنین باشد و افق های دورتر را ببیند، چراکه ما نسبت به آینده ی سرزمین مان و فرزندان مان مسئولیم.
سیاست هم اینگونه است. شاید عشقِ رفتن به پارلمان، هم مثل همه ی عاشقی های دیگر چشم انسان را کور می کند و انسان فقط بخواهد به معشوق برسد و در انتخاب طریق دچار اشتباه شود.
اینجا یا باید خود را از نظرها پنهان کنید و بی آنکه آزمون و خطایتان بر خلق عیان شده باشد از آنها دل ببرید و یا اگر در نظرها ظاهر شدید بجای حراج امتیازات و اختیارات برای چند صباحی بیشتر ماندن و سیر نزول تا قعر رنکینگ ها و استخدام های فله ای، جهد و تلاش و حضورتان را صَرفِ بهتر شدن و صعود و بالاآمدن شاخص ها کنید و بدان بنازید و آنگاه خلقِ خدا قدردان خواهند بود. اگر چنین باشد شما حتی بی آنکه به پارلمان بروید نامی نیک از خود بر جای گذاشته اید و لااقل تا سالهای سال ننگ پسرفت و سقوط شاخص ها و عقب افتادگی از قافله پیشرفت بر پیشانی تان حک نخواهد شد.
اگر محبوبِ تان پیشرفت جامعه تان باشد و بالندگی فرزندان میهن و دیار و زادبوم تان، اگر فهم درستی از مسئولیت و درک صحیحی از توسعه داشته باشید و اگر عزت نفس را در حفظ استقلال رای و مدیریت امور ببینید آنگاه خواهید دید که رفتن به پارلمان هم مسیری زیبا و پرغرور و سرخوشانه خواهد داشت بی آنکه انسان خودِ خودش را گم کرده و از خودبیگانه شده باشد.
