تهیه طرح‌های جامع و تفصیلی شهر مشهد مقدس با هدف والای تهیه طرحی درخور «پایتخت آتی جهان تشیع» با افق جذب هرچه‌بیشتر زوار (سالانه ده‌ها میلیون زائر و بازدیدکننده) و با بالاترین استانداردهای کمی و کیفی یک شهر قرن بیست و یکمی، که بتواند آوازه‌ای جهانی برای شهر بسازد، اوایل دهه ٩٠ شمسی و تحت هدایت‌های آقای دکتر ناصر محسنی، رئیس وقت نهاد برنامه‌ریزی شهر مشهد، شروع شد. این طرح‌ها در یک ساختار رفت‌وبرگشتی بین طرح‌های جامع و تفصیلی (در هفت حوزه شهری) پا به عرصه گذاشت.
کد خبر: ۵۳۳۷۶۸
تاریخ انتشار: ۱۳ آذر ۱۳۹۶ - ۱۳:۲۰ 04 December 2017
به گزارش تابناک : در انتخاب مهندسان مشاور طرح‌های تفصیلی نیز هدف مهم دیگری تعقیب شد بدین ترتیب که هفت مشاور، که هرکدام حداقل در یک تخصص شهرسازی شناخته‌شده بودند، مد نظر قرار گرفتند با این امید که حاصل‌جمع تجارب و ویژگی‌های تخصصی آنان بهترین نتیجه و دستاوردها را برای طرح فراهم آورد. بر این اساس و با چشم‌انداز والایی که برای شهر اندیشه شده بود، احتمال رشد جمعیت شهر مشهد تا حدی که پاسخ زوار ده‌ها‌میلیونی و کلان‌شهری قرن‌بیست‌و‌یکمی را بدهد، و همچنین گسترش عملکرد شهر در محدوده‌ای ضروری (حداقل در حدود مجموعه شهری) از فرض‌های اساسی توسعه بود.
در مقابل، یک نظریه دیگر نیز برای توسعه شهر وجود داشت که به تحدید هر‌چه‌بیشتر شهر و نگهداشتن جمعیت آن در حدود ۵/٣ میلیون نفر، با حداقل گسترش محدوده، پشت کردن به پیرامون شهر و درون‌نگر بودن آن همراه بود، نظریه‌ای که پایگاه اصلی آن در اداره‌کل راه و شهرسازی قرار داشت. این دیدگاه به‌تدریج غالب شد و با تغییر مدیریت نهاد و انتصاب یکی از معتقدان آن نظریه و سپس تغییر دوباره مدیریت نهاد، که به‌تدریج به ضعیف‌تر شدن آن منجر شد، نهاد برنامه‌ریزی شهر مشهد هم هرچه‌بیشتر در راستای اهداف نظریه دوم قرار گرفت.
در کشاکش آن دو نظریه، از یک سو دوره تهیه طرح به بیش از دوبرابر افزایش پیدا کرد و از سوی دیگر، با کنار گذاشته شدن مشاور طرح جامع و قرار گرفتن اتمام طرح جامع در اختیار اداره‌کل راه و شهرسازی (خلاف رویه‌های مرسوم تهیه طرح‌های شهری که حتما تهیه‌کننده و تصویب‌کننده طرح را از یک نهاد انتخاب نمی‌کنند) نظریه دوم کاملا غالب گشت و آنچه به عنوان طرح جامع تهیه گردید و به طرح‌های تفصیلی هم دیکته شد، نه‌تنها دیگر از اهداف والای اولیه، یعنی تبدیل شهر به پایتخت قرن‌بیست‌و‌یکمی جهان تشیع، فاصله گرفت، بلکه دیگر حتی خصلت یک طرح جامع معمولی را نیز نداشت و با افتادن از جامعیت، در واقع، به یک طرح تفصیلی در مقیاس یک‌ده‌هزارم بدل گشت که فقط به سامان‌دهی وضع موجود نظر دارد و بس.
در شرایط حاضر، بر اساس این طرح جامع، بالأخره بررسی طرح‌های تفصیلی سه سال بعد از اتمام و تحویل آن‌ها آغاز شده است. این فرایند نیز راه به جایی نخواهد برد و جز اینکه چند ماه دیگر شهر را معطل رویه تصویب نامتعارف خود کند، سودی برای شهر و شهرداری نخواهد داشت.
 
پیشنهاد اساسی
لذا پیشنهاد می‌شود که از فرصت انتخاب شورایی فهیم و شهرداری مجرب و کارکشته استفاده کرد و دوباره به تهیه طرح جامع با اهداف والای اولیه اقدام شود تا علاوه‌بر اینکه هدفی ارزشمند محقق گردد، یادگاری باارزش از حضور این فضای نوین مدیریت شهری باقی بماند. در عین حال، برای اینکه شهر در این دوره بی‌برنامه و بدون ‌طرح نباشد، بهترین روش بهره‌وری از همین طرح‌های تفصیلی (در واقع طرح‌های سامان‌دهی) تهیه‌شده است که چون فقط برای یک دوره یکی‌دو‌ساله خواهد بود و تهیه‌کنندگان هم از با تجربه‌ترین مهندسان مشاور شهرساز کشور به شمار می‌روند، برای تصویب، به مته به خشخاش گذاشتن هم نیازی نخواهد بود و ظرف یکی‌دو‌ماه، امکان بررسی، تصویب و ابلاغ آن‌ها وجود دارد.






منبع : شهرآراآنلاین 
اشتراک گذاری
نظر شما
نام:
ایمیل:
* نظر:
* :
آخرین اخبار