نام، عنوان، لقب، تخلص و ... کلماتی‌اند که از زمان پیدایش زبان تاکنون همواره درجهت معرفی و نشان دادن ماهیت هر چیز استفاده می‌شود. عبارتی که ضمن حفظ اصالت، نشان‌دهنده‌ی هویت آن نیز باشد. نامی نیک که برای آیندگان نیز یادآور همان شکوهی باشد که انتظار آن می‌رود. در روزهای اخیر، شاهد تغییر عنوان تابلوی «دانشگاه فردوسی» در میدان آزادی به عبارت «پردیس دانشگاه» و اضافه شدن آرم دانشگاه علوم پزشکی مشهد بوده‌ایم که واکنش‌های متعددی را در پی داشت، به طوری که بسیاری از دانشجویان به‌شدت به حذف نام شاعر بزرگ کشورمان از این تابلو معترض شدند.
ضمن ارج نهادن به دغدغه‌مندی دانشجویان عزیز و مسئولین برای پاس‌داشت سرمایه‌های نمادین، نباید از این غافل شد که با توجه به تعدد دانشکدههای دانشگاه علوم پزشکی مشهد، انتظار آن می‌رود که حقوق دانشجویان مشغول به تحصیل در این دانشگاه به عنوان یکی از قدیمی‌ترین و بزرگترین دانشگاه‌های وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی نادیده گرفته نشود. باید خاطر نشان کرد که زیبنده‌ی دانشگاه علوم پزشکی مشهد نبوده و نیست که در تمامی سال‌های قرارگیری دانشکدههای خود در مجاورت دانشکدههای دانشگاه فردوسی، همواره از داشتن تابلویی با عنوان و آرم مختص به خود بی‌بهره بوده و به همین دلیل، در نظر بسیاری از مردم تمام دانشجویان رشته‌های پزشکی در واقع از محصلین دانشگاه فردوسی بوده‌اند. همچنین نباید فراموش کرد که نام فردوسی «بر روی تابلوی مذکور» تنها نماد هویت‌بخش مجموعه‌ی دانشگاه نبوده و سال‌هاست که مجسمه‌ی این شاعر بزرگ نیز در محل درب شمالی دانشگاه نصب شده‌است. این در حالی‌ست که کمبود چنین المان هویت‌سازی در دانشگاه علوم پزشکی به وضوح حس می‌شود.
اما مورد دیگری که نباید از آن غافل شد، جلوگیری از ایجاد دودستگی در جریان‌های دانشجویی این دو مجموعه است که سال‌ها (چه در قالب مجموعه دانشگاه مشهد و چه به صورت جدا) در عین حفظ استقلال خود، همکاری‌های زیادی در حوزه‌های مختلف سیاسی، فرهنگی و هنری داشته‌اند. زیاده‌خواه دانستن هر یک از طرفین توسط طرف دیگر، تنها باعث می‌شود که دوقطبی فردوسی-علوم پزشکی شکل کاذبی به خود بگیرد و حرکت به سوی هویت مشترک در عین استقلال، دچار وقفه شود.
حذف نام فردوسی مساله‌ای نیست که به خودی خود مورد استقبال هیچ گروهی از دانشجویان قرار بگیرد، اما به عقیده‌ی ما شکل کنونی تابلو و حضور آرم هر دو دانشگاه در کنار هم توزیع منصفانه‌تری را ارائه کرده‌است. با این حال، بهتر بود که تابلوی هر دانشگاه به صورت جداگانه در کنار هم نصب شود تا زمینه‌ی اختلافات کنونی بروز نکند.
در انتها از مسئولین هر دو دانشگاه و نمایندگان شورای شهر خواسته می‌شود که در کنار دغدغه‌مندی برای حفظ سرمایه‌های شهری و ملی که امری لازم و پسندیده است، به حقوق حقّه‌ی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی توجه بیشتری مبذول کنند، باشد که با قوت بیشتر به سوی برخورداری تمام دانشجویان شهر از فرصت‌ها و امکانات برابر حرکت کنیم.
علی احمدی، دبیر کمیسیون صنفی انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی مشهد
