غلامرضا بنی اسدی
تابناک خراسان رضوی: هندسه ایمانی ما را "قال الصادق" ها ترسیم می کند و شخصیت ما در کلام راهنمای امام حدیث و هدایت، حضرت صادق (ع) شکل می گیرد. هر هدایت جویی در کلام ایشان، راه خود را به سوی بهشت پیدا می کند و رسانه نگاران و مردمی که در معرض سلیقه سازی رسانه ها هستند هم می توانند راه خود را در پرتو کلام روشن ایشان به سوی مقصد بپیمایند. من از این روایت که از لبان مطهر امام صادق (ع)می خوانیم؛ محبـوبتـرین بـرادرانـم نزد من، کسـی است که عیب هایـم را به من اهدا کنـد، (1) به ضرورت و حتی قداست "نقد" پی می برم که رسالت قلم و قلمداران نیز هست. یعنی باید آینه یکدیگر و در تراز بزرگ تر آینه جامعه، هم باشیم و در نقد هم آینه را در نظر داشته باشیم که برمدار صداقت و انصاف، ضعف ها را و قوت ها را آنچنان و آن قدر که هست نشان می دهد و انسان هم در مواجه با آن نه تنها دچار احساس ناخوشایند نمی شود که خوشحال هم می شود و برای رفع مشکل به تلاش برمی خیزد.جامعه هم چنین است و آنانی که در جایگاه مسئولیت هم هستند چنین روشی را می پسندند لذاست که "نقد" تکریم و "ناقد" صاحب حرمت می شود اما منتقد به عدل و انصاف، مراقب است تا کلماتش حتی طعم اندکی آلودگی نگیرد چه به ضد خود تبدیل می شود و به تخریب میل می کند و تخریب گران بد زبان و بدگو را هیچ کس دوست ندارد و نمی پذیرد حتی اگر خودشان، برخویش نام منتقد یا افشاگر بگذارند. این را هم در حدیث همیشه تازه و همیشه اثرگذار حضرت جعفربن محمد(ع) می خوانیم که؛ هرکس برادر ایمانی خود را برچسبی بزند و او را متهم کند از اهل آتش خواهد بود. (2) این هشداری است که باید همه را هوشیار کند به ویژه ما رسانه نگاران را که در معرض داوری مدام عملکردها هستیم. البته همه مردم با توجه به فعالیت در حوزه رسانه های اجتماعی و گروه ها و کانال ها نیز کمتر از ما فعالان رسانه های رسمی در معرض این تهدید نیستند. پس همه ما باید نسبت به حرف به حرفی که می نویسیم یا می گوییم حساسیت مضاعف داشته باشیم، ته سخن را به اتهام نکشانیم و کلمات ما شکل برچسب نگیرد که اگر چنین شد باید خود را برای ورود و حتی خلود در آتش آماده کنیم.باری، کار رسانه مثل سکه است و دو رو دارد. یک رویش نقد است و رایج و محترم در فرهنگ دینی و روی دیگر آن تهمت است و تخریب که مطرود است و منفور. این ما هستیم که باید نقش خود را درست انتخاب کنیم.
پی نوشت:
1 – تحف العقول، ص۳۶۶
2 - بحارالأنوار، ج 75، ص 260، ح 58
