امروز هفتم مردادماه سالگرد رفتن مردی است که حضور و بودنش برایم از آدمهای زنده اطرافم هم ملموس‌تر است. بابانظر تنها سردار جنگ است که از کودکی او را می شناختم او را نه از لابلای صفحات کتابها شناختم و نه از میان سکانس های فیلم های جنگ. او آقا محمد حسن، دوست صمیمی و عزیز دردانه پدر بزرگم بود. دوست سالهای جوانی و رفیق گرمابه و گلستان بابا بزرگ؛ که هنوز بعد سالها که از رفتنش گذشته وقتی اسمش می آید آه حسرت بابا بزرگ دل آدم را منقلب می کند.
باهم کشتی می گرفتند، زورخانه می رفتند و قبل انقلاب اطراف حرم کارگاه بافندگی داشتند. در عروسی بابا و مامان من، به سبک عروسی های منطقه فریمان کشتی باچوخه گرفته بود. خانه بابا بزرگ رفت و آمد داشت و بابا و مامان و خاله ها بارها او را دیده بودند.
از خوبی های او در کودکی هایم زیاد شنیدم و از روزی که مرحوم اقا رضا پسر عمه خانه ما آمد و خبر شهادتش در قله کانی خدای کردستان را داد و تا روزها غم در چهره ادمهای اطرافم بود.
جنگ سالهاست که به پایان رسیده، ویرانه هایش را ساخته اند اما جای خالی بعضی آدمها بدجور در این زمانه حس می شود که بابا نظر یکی از آنهاست. ظهر هفتم مرداد سال 75 قله کانی خدای کردستان، رفتن مردی را نظاره کرد که جای خالی اش با هیچ چیزی پر نمی شود.
حالا در بهشت رضای مشهد مردی آرمیده که وقتی اسمی از جوانمردی و شجاعت می آید ناخوادگاه اسم بابانظر جلوی چشم من رژه می رود و حسرتی عمیق وجودم را فرا می گیرد که کاش هنوز هم بود و دنیای ما می توانست او را داشته باشد.در هفتمین روز مرداد سال 95 و درست بعد دو دهه از رفتنش که من پشت میز کارم نشسته ام واخبار رسانه ها را مرور می کنم، یک دفعه یادم می آید که امروز سالروز رفتن اوست و بدون این که بخواهم با مرور خاطراتش در ذهنم ناخوادگاه چشم هایم تر می شود.
در بهشت رضاي مشهد درست همان جايي كه سرداران شهید شريفي و ابراهيمي( دو معاون بابانظر) دفن شده اند كسي را به خاك سپرده‌اند كه شريفي و ابراهيمي، چمران و رستمي عليمرداني و چراغچي، قاليباف و قآني و همه رزمنده هاي خراسان او را بابا صدا مي‌كردند و پدر آقا مصطفي و آقا مرتضي بابای رزمنده های خراسان درسالهای جنگ بود.
اللهم صل علی محمد و آل محمد...
صدیقه رضوانی نیا - تابناک رضوی
باهم کشتی می گرفتند، زورخانه می رفتند و قبل انقلاب اطراف حرم کارگاه بافندگی داشتند. در عروسی بابا و مامان من، به سبک عروسی های منطقه فریمان کشتی باچوخه گرفته بود. خانه بابا بزرگ رفت و آمد داشت و بابا و مامان و خاله ها بارها او را دیده بودند.
از خوبی های او در کودکی هایم زیاد شنیدم و از روزی که مرحوم اقا رضا پسر عمه خانه ما آمد و خبر شهادتش در قله کانی خدای کردستان را داد و تا روزها غم در چهره ادمهای اطرافم بود.
جنگ سالهاست که به پایان رسیده، ویرانه هایش را ساخته اند اما جای خالی بعضی آدمها بدجور در این زمانه حس می شود که بابا نظر یکی از آنهاست. ظهر هفتم مرداد سال 75 قله کانی خدای کردستان، رفتن مردی را نظاره کرد که جای خالی اش با هیچ چیزی پر نمی شود.
حالا در بهشت رضای مشهد مردی آرمیده که وقتی اسمی از جوانمردی و شجاعت می آید ناخوادگاه اسم بابانظر جلوی چشم من رژه می رود و حسرتی عمیق وجودم را فرا می گیرد که کاش هنوز هم بود و دنیای ما می توانست او را داشته باشد.در هفتمین روز مرداد سال 95 و درست بعد دو دهه از رفتنش که من پشت میز کارم نشسته ام واخبار رسانه ها را مرور می کنم، یک دفعه یادم می آید که امروز سالروز رفتن اوست و بدون این که بخواهم با مرور خاطراتش در ذهنم ناخوادگاه چشم هایم تر می شود.
در بهشت رضاي مشهد درست همان جايي كه سرداران شهید شريفي و ابراهيمي( دو معاون بابانظر) دفن شده اند كسي را به خاك سپرده‌اند كه شريفي و ابراهيمي، چمران و رستمي عليمرداني و چراغچي، قاليباف و قآني و همه رزمنده هاي خراسان او را بابا صدا مي‌كردند و پدر آقا مصطفي و آقا مرتضي بابای رزمنده های خراسان درسالهای جنگ بود.
اللهم صل علی محمد و آل محمد...
صدیقه رضوانی نیا - تابناک رضوی
