تابناک رضوی: الفبای کار فرهنگی موثر در جامعه مبتنی بر تغییر رفتار افراد است و حتی هر تشکل و نهاد و سازمان فرهنگی به عقیده «هربرت سایمون» از گروهی از افراد تشکیل شده كه رفتار می كنند و بنابراین کنشمندی و تاثیرگذاری بر رفتار مردم می تواند از جمله ملاکهای سنجش نهادهای فرهنگی و رسانه ای باشد و برعکس اگر سالها نهادهای رسمی به نام فعالیت فرهنگی و رسانه دای، ادعایی دهان پرکن بدهند و با وجود شعارهای پرطمطراق در زمینه های مختلف فرهنگی تاثیری در اصلاح ناهنجاریها و کج کارکردها نداشته باشند یعنی بدون تردید نیازمند بازسازی فرهنگی و رسانه ای هستیم.
پس بازسازی فرهنگی و رسانه ای از مشاهده دقیق وضع موجود و دیدبانی فرهنگی با هدف آسیب شناسی اجتماعی آغاز می شود و ضرورت انقلاب در این عرصه زمانی عینی تر می شود که از پس این آسیب شناسی منصفانه پی به گسل عمیق میان وضع موجود و مطلوب ببریم و شاهد فراموشی شاخصه‌های انقلاب اسلامی در بستر جامعه و حتی در دل نهادها و تشکلهای فرهنگی و رسانه ها باشیم شاخص هایی مانند رسالتمندی، آرمان‌گرایی، تعالی جویی، كمال طلبی، تكلیف محوری، نشاط، پویایی و جوانی از همه مهمتر داشتن نگرش توحیدی به جریان زندگی و مسیر حركت جامعه که به تدریج رنگ باخته است.
در جامعه قرآنی قائم به قسط قطعا اولویت های جامعه را ولی مشخص می کند و اگر منویات ولایت مانند عدالت در جامعه و حکمت که متضمن سعادت بشر است، درصدر سپهر منظومه فکری برنامه ریزان فرهنگی کشور نباشد نتیجه آن دوری از ارزشها و رنگ باختن حکمت است که سعادت دنیوی و اخروی انسانها را توامان مدنظر دارد.
به طور نمونه "گام دوم انقلاب" و "جهاد تبیین" فقط با تکرار مکرر عین فرمایشات رهبری در رسانه ها و حتی تریبون مقدس نمازجمعه محقق نمی شود مادامیکه نماز جمعه ها مبتنی بر مسائل جامعه و پاسخگوی نیازهای مردم نباشد.
بروکراسی خشک و عقل ابزاری در نهادهای اقتصادی و مالی مانند بانکها که مجللترین ساختمانهای شهرها را ساخته و به جرم جریمه و دیرکرد اقساط خانمانسوز شده و کارخانه داران بسیاری را به خاک سیاه نشاندند و جان مردم را به لبشان رسانده و انقلاب خمینی(ره) را در دامنه فلاکت و فقر و فساد و تبعیض به ستوه آورده است.
نخبه پروی نیروهای تراز انقلاب اسلامی حلقه مفقوده برنامه ریزی تشکلهای فرهنگی و رسانه ای است و تنها بخشی از نیازهای آموزشی ما فارغ از ابعاد پرورشی و مهارتی افراد در برنامه ها مدنظر قرار می گیرد و این یك جانبه‌نگری به تولید و تکثیر انسانهایی تک بعدی با رویکرد کمی در مراکز علمی و دانشگاهها انجامیده است و نتیجه اش این شده که تقریبا هیچکدام از مدیران رسانه های اصلی کشور تحصیل کرده رشته ارتباطات و روزنامه نگاری نیستند و البته عمده فارغ التحصیلان و دانش آموخته های ارتباطات و رشته روزنامه نگاری در کشور توانمندی مدیریت و مهارتهای عملی کار در رسانه را ندارند!
شکاف دیجیتال که شامل فقر و فقدان تکنولوژی های نوین نزد اقشار زیادی از جامعه می شود و شکاف آگاهی که شامل نبود آموزش سواد رسانه ای برای عموم است از مهمترین بحران های عصر ارتباطات است.
مجتبی محمودی
